Adem in, adem uit

De eerste drie weken zitten er al weer op en ik moet toch wel zeggen dat ik het zwaar onderschat heb. Nieuwe werklocatie, nieuwe cliënten, nieuwe collega’s. Daarnaast zat ik tijdens de overgang nog in verzuim ten gevolge van Corona. Ik sta in een andere rol; van coördinator, ben ik opeens weer terug leerling. En terwijl ik normaal altijd voor mijn gevoel alles onder controle had, ben ik die controle nu volledig kwijt. Een gevoel waar ik enorm slecht tegen kan, het maakt me onzeker. Ik voel me onhandig. Alsof je opeens staat te stuntelen tijdens werkzaamheden, waar je normaal je hand niet voor om zou draaien. Daarbij komt dan nog de start van mijn opleiding verpleegkunde. In het begin is het altijd even zoeken, voor je door hebt hoe alles werkt. Met als extra bonus dat we het nu in dit huidige Corona tijdperk, ook nog over “online les” hebben!

Alles bij elkaar zorgt het ervoor dat er momenten zijn, dat ik toch echt wel even helemaal gestoord van mezelf word. Momenten waarop ik mezelf afvraag, waar ik in vredesnaam aan begonnen ben. Momenten dat ik aan mezelf twijfel en me afvraag of ik dit wel ga kunnen. Dan sla ik het boek open van anatomie en fysiologie en vraag ik mezelf af, hoe ik al die termen ooit in mijn hoofd ga krijgen!

Natuurlijk weet ik ook wel dat ik niet over één nacht ijs ben gegaan, toen ik deze opleiding wilde gaan doen. En natuurlijk weet ik ook wel dat ik mezelf wat tijd moet geven om te wennen aan alles. Alleen is dat knap lastig, als je de lat voor jezelf zo hoog legt!

Dus voor nu probeer ik mezelf voor te houden, dat ik er pás drie weken op heb zitten! Adem in, adem uit en door...!

Maaike van Rossum