Capuchon crisis

Mijn moeder belt me op: “Mop, als je morgenochtend komt, wil je dan ook even naar papa zijn capuchon kijken?” Uiteraard beloof ik haar dat ik dat zal doen. Mijn vader krijgt de capuchon niet meer aan zijn jas vast geritst, is er al een hele avond druk mee geweest en de frustraties beginnen op te lopen. Mijn moeder heeft het zelf ook geprobeerd, maar zodra ze er maar een blik op werpt, trekt hij de jas al weer uit haar handen om het zelf te proberen.

Vroeger was mijn vader enorm handig. Als klein meisje keek ik mijn ogen uit, als ik zo nu en dan op “zijn” zolder mocht kijken naar wat hij aan het doen was. Hij maakte eigenhandig dobbers voor het vissen en verkocht deze ook. Haalde met gemak de kapotte wasmachine uit elkaar om hem zelf te maken en verving zelf wel even die kapotte auto accu of dat gedeukte spatbord, voor een nieuw exemplaar. Op de basisschool maakte hij steevast de mooiste Sinterklaas surprises! En nu? Nu lukt het hem niet eens meer om zijn capuchon aan zijn jas vast te ritsen. Het maakt me verdrietig, om te zien dat hij in zijn hoofd alles nog denkt te kunnen maken, terwijl zijn handen het niet meer weten uit te voeren. Een band plakken van de fiets? Hij haalt de halve fiets uit elkaar en weet het vervolgens niet meer...

Die volgende ochtend begint mijn vader vijf minuten na mijn binnenkomst, al over de capuchon. Als ik wil proberen om hem eraan te maken, wordt hij lichtelijk boos en trekt hem uit mijn handen. Mijn moeder wil er wat van zeggen, maar ik werp haar de “zeg maar even niets” blik toe. Hij vertrekt met jas, zonder capuchon, in de regen, om bij de supermarkt een krantje te halen. Als hij later weer thuis is en in de tuin een sigaretje staat de roken, pak ik de jas en capuchon, bekijk het geheel even, schuif de runner naar de andere zijde en rits de capuchon vast aan de jas.

Als mijn vader weer binnen komt, geef ik hem de jas: “kijk eens pap, hij zit er aan”. Hij is blij verrast, vraagt hoe ik het nu voor elkaar gekregen heb en moet vervolgens hard lachen als ik hem vertel dat de runner aan de verkeerde kant zat. Hij geeft me een knuffel, om vervolgens weer door te gaan tot de normale orde van de dag.

Capuchon crisis bedwongen....

Maaike van Rossum