Hoe gaat het?

Ik vind dit zo’n lastige vraag en eigenlijk ben ik altijd heel snel geneigd om te zeggen dat het goed gaat. Zeggen dat het niet goed gaat, zit niet echt in mijn aard. Het maakt een gesprek gelijk zwaar. Met regelmaat vragen mensen aan me hoe het gaat met mij en mijn vader. En ondanks dat ik het ontzettend lief vind dat mensen de moeite nemen om dit te vragen, vind ik het zo vreselijk moeilijk om hier een goed passend antwoord op te geven.

Hoe makkelijk ik het vaak vind om mijn gedachten te verwoorden, naar woorden op papier. Zo moeilijk vind ik het soms om de juiste woorden te vinden en uit te spreken, in situaties waarbij het dicht bij mijn gevoel komt. Ik weet niet wat dat is. Alsof de vraag het juist extra confronterend maakt. Het dwingt je om na te denken over de situatie waar je in zit, aan hoe je je op dat moment voelt en om gelijk een reactie te geven. Dus nee, het gaat eigenlijk niet altijd goed en heel vaak voel ik me vreselijk kut over de situatie rondom mijn vader.

Er zijn momenten waarop er niets uit mijn vingers komt en mijn gedachten constant in cirkeltjes blijven rond draaien. Er zijn momenten waarop alles even te veel is en dat ik het gevoel heb te verzuipen in alles wat ik “moet”. Gezin…werk…school…thuisstudie…mantelzorgen… Momenten dat ik midden in de nacht wakker word, met een hoofd dat “aan” staat. En nee, dat is voor de buitenwereld vaak niet zichtbaar, want je zult mij bijvoorbeeld altijd met een lach op mijn gezicht op mijn werk zien. Misschien moet ik eens nadenken over een ander antwoord op de vraag of het goed gaat. Want het is oké, om me niet altijd oké te voelen…

Maaike 🌸