Voetstappen in de sneeuw

In verband met de week van Zorg en Welzijn, heb ik een blog geschreven welke uit 3 delen bestaat. Je kunt hier alle 3 de delen lezen!

Voetstappen in de sneeuw, deel 1
Het is al een aantal dagen guur weer. Koning Winter is in het land en heeft gezorgd voor een prachtige witte wereld. En ondanks dat de zon al een aantal uur geleden is ondergegaan, lijkt het bijna alsof die witte wereld licht geeft. De flinke laag sneeuw zorgt voor een magisch en sprookjesachtig tafereel. De maan staat hoog aan de hemel en verlicht de prachtige witte deken die de wereld heeft bedekt. De sterren maken dit fabelachtige plaatje compleet. Als je door het raam naar buiten kijkt, is het bijna alsof je naar een schilderij kijkt. Ik hou er van! Ik betrap mezelf er meerdere malen op dat ik al starend naar buiten, wegdroom bij deze sprookjeswereld. Het roept jeugdherinneringen op en brengt het kind in mij weer naar boven.

Samen met een paar collega’s ben ik die avond aan het werk op de afdeling. We hebben twee aan elkaar grenzende afdelingen, met in totaal 31 cliënten. De cliënten kunnen op beide afdelingen terecht en rondlopen. De twee aanwezige huiskamers grenzen aan elkaar en zijn via een tussendeur van elkaar gescheiden. De sneeuw zorgt automatisch voor gespreksonderwerpen bij zowel het personeel als de cliënten. De avond verloopt zoals menig andere avond en na de koffie wordt er begonnen met het verlenen van de avondzorg. Sommige mensen worden naar bed geholpen, terwijl andere alleen omgekleed worden of voldoende hebben aan wat licht begeleidende hand en span diensten. In een rustig maar doorgaand tempo, wordt er verder gewerkt. De sfeer is gemoedelijk en het is relatief rustig voor de verandering.

Tot opeens de telefoon gaat en er voor zorgt dat de avond een andere wending krijgt.

Ik neem de telefoon op, noem op de automatische piloot de afdelingsnaam en mijn eigen naam en luister vervolgens naar de stem aan de andere kant van de lijn. Terwijl ik luister naar wat de persoon aan de andere kant van de telefoon vertelt, verandert mijn focus van relaxed, naar standje alert. Ik stel vragen om de situatie voor mezelf te verduidelijken en trek een conclusie op basis van wat ik hoor. Met de telefoon aan mijn oor  loop ik naar de deur in de huiskamer, die naar het terras leidt en voel aan de klink om te controleren of hij op slot zit. De deur vliegt gelijk open en de koude lucht, stroomt de warme behaaglijke huiskamer binnen. Een rilling trekt over mijn rug en zorgt voor kippenvel op mijn armen. Terwijl mijn ogen scherp stellen, zie ik plots één van de tuinstoelen staan op een plek waar die niet hoort…

Voetstappen in de sneeuw, deel 2
De tuinstoel staat opgesteld tegen de poort van het terrashek aan. Het hek zit vrijwel altijd op slot, aangezien deze nooit als ingang gebruikt wordt. De kort daarvoor nog zo magische, onaangeroerde sneeuw, verandert plots in een stille getuige. Een stille getuige die het bijna lijkt uit te schreeuwen: “Kijk hier, kijk naar beneden!” In de sneeuw staan voetstappen! Ik zie voetstappen aan de andere kant van het hek, voetstappen op de tuinstoel en voetstappen tussen de tuinstoel en de deuropening waar ik in sta. Er heeft hier iemand gelopen… En aangezien de sneeuw nog steeds met vrij dikke vlokken naar beneden dwarrelt, kan dat nog maar kort geleden zijn geweest! Tegen de collega aan de telefoon zeg ik dat ik er zo snel mogelijk aan kom, en hang vervolgens op.

Ik stap snel terug naar binnen, terug de warmte in en draai de deur op slot. Voor de zekerheid controleer ik nogmaals of hij nu echt op slot zit, voor ik me omdraai en de huiskamer door kijk. Terwijl ik de ijskoude buitenlucht nog om me heen voel, voelt de warmte van de huiskamer tegelijk opeens als een verstikkende deken. Mijn hoofd probeert de gedachtegang die in volle kracht op gang gekomen is, in goede banen te leiden. Ik kijk door de deur nogmaals naar buiten, staar naar de voetstappen en de tuinstoel en probeer te begrijpen wat hier zojuist is gebeurd.

De meeste mensen hebben niet door gehad dat ik de deur open had. Een enkeling moppert over de kou die naar binnen kwam. Als ik niet beter zou weten, zou het lijken alsof er niets gebeurd was. Alsof er geen voetstappen in de sneeuw te zien waren, alsof er niemand door die deur heen gekomen was. Mijn collega komt de huiskamer binnen en ik vertel haar over het telefoontje en wat ik buiten aantrof. We besluiten ons op te splitsen...

Voetstappen in de sneeuw, deel 3
Terwijl mijn collega de gangen door loopt en alle slaapkamers, badkamers en overige ruimtes afgaat, loop ik in een rap tempo naar de afdeling aan de andere zijde van het gebouw. Ik open de afgesloten deur en loop daar de gang op richting hun huiskamer. Net als ik daar de huiskamer binnenstap, belt mijn collega me op. Ik neem de telefoon op en op het moment dat ze de naam uitspreekt, zie ik haar zitten: “Mevrouw van Dijk (*)”!

Genietend van een warm kopje koffie die ze van de collega’s daar kreeg, zit ze met haar jas aan op een stoel. De sneeuw die aan haar schoenen vastgeplakt zit, verraad de winterse wandeling die ze net daarvoor gemaakt heeft.

Met een glimlach op mijn gezicht kijk ik naar haar en loop ik naar de aanwezige collega. Ze vertelt me nogmaals, wat ze aan de telefoon ook al vertelde: Terwijl ze aan het werk was, liep er opeens een oudere dame op de aangrenzende parkeerplaats. De dame zwaaide naar haar en zocht contact. Nadat ze haar binnen gelaten had, merkte ze al vrij snel dat er iets niet helemaal klopte aan het verhaal van mevrouw. Een simpele controle in de kraag bevestigde dit: het naammerkje liet zien dat het een cliënt betrof. Mevrouw van Dijk was via de deur in onze huiskamer naar buiten gegaan. Had een stoel tegen de afgesloten poort geplaatst en was er op deze manier over heen geklommen. Vervolgens was ze de weg gevolgd, die naar de achterzijde van het gebouw leidde en op de parkeerplaats uit kwam. De collega van de afdeling die daar aan grenst, had haar daar zien lopen en vervolgens weer binnen gelaten. Nadat mevrouw haar koffie op had, heb ik haar weer mee terug genomen naar onze eigen afdeling.

Het avontuur wat mevrouw van Dijk in haar eentje was aangegaan, was gelukkig vrij snel tot een goed einde gekomen. Toen haar kinderen hoorde wat ze uitgespookt had, hebben ze hard moeten lachen. Typisch een actie voor haar! En die voetstappen in de sneeuw? Die waren al vrij snel weer bedekt door een nieuwe laag sneeuw!

Alsof het nooit gebeurd was...

Maaike van Rossum

*Deze naam is fictief in verband met privacy