Verleden

Als ik de gezamenlijke huiskamer in loop, zie ik mijn vader staan. Vaak loop ik gelijk naar hem toe, maar nu besluit ik te blijven staan en eens te kijken wat hij aan het doen is. Na een paar seconden draait hij zich naar me toe. Zodra hij me aankijkt, zie ik een mengeling van radeloosheid en opluchting in zijn ogen. Hij loopt naar me toe, pakt me stevig vast en drukt me tegen zich aan. Ik voel de wanhoop in de knuffel die hij me geeft. “Hey, wat is er pap?”, vraag ik aan hem. Hij slaakt een zucht en zegt: “Het is allemaal helemaal mis”. Als ik hem vervolgens vraag wat er dan precies mis is, kan hij het me niet vertellen.

We gaan naar zijn kamer toe, zodat ik even rustig met hem kan praten. Ook op zijn kamer blijft hij emotioneel en weet hij niet goed te vertellen wat er nu precies is. Door een combinatie van zijn afasie en emotie, komt hij nog moeilijker uit zijn woorden. Het verdriet lijkt als een zware deken om hem heen te hangen. Ik probeer hem wat af te leiden en na een paar minuten begint hij opeens over de oude foto’s die hij op zijn kamer heeft. Hij pakt ze uit zijn lade en samen gaan we aan tafel zitten. Het zijn foto’s van zijn jeugd. Van hem, zijn zus(sen), moeder en vader. Tijdens het doorkijken van de foto’s, begint hij weer te huilen. Hij vertelt dat de foto’s hem verdrietig maken.

Zijn jeugd is niet makkelijk geweest, hij moet een jaar of zes geweest zijn toen zijn moeder stierf. Zijn vader hertrouwde en in dit samengestelde gezin, heeft hij zich altijd het buitenbeentje gevoelt. Stukje bij beetje, vertelt hij flarden uit zijn verleden. Het verdriet om zijn moeder, die hij na haar overlijden niet meer mocht zien. Zijn vader, met wie hij (op zijn zachts gezegd) absoluut geen goede band had. Door de dementie, haalt zijn verleden hem in. Ik was er al bang voor dat dit zou gaan gebeuren op den duur. Ik voel me machteloos dat ik niets kan doen, om deze pijn bij hem weg te nemen. Het enige wat ik kan doen, is er voor hem zijn. Het voelt alleen als niet genoeg…

Maaike 🌸