Onbegrepen gedrag

Ze kruipt bij me op schoot en nestelt zich tegen me aan. Ik voel hoe haar handjes zich een weg zoeken, van mijn rug, naar mijn borst. Haar kleine, lieve vingertjes die lijntjes trekken, me aaien. Totale ontspanning, tot ze de korst net onder mijn hals tegen komt. Verbaasd drukt ze zich op, om te zien wat haar vingers net aanraakten.

“Mama!!”, roept ze geschrokken uit. “Hoe komt dat?” Als ik haar vertel dat een oude oma op mijn werk me heeft gekrabd, zie ik de verbazing en ontzetting in haar ogen en op haar gezicht. Even is ze stil, terwijl ik zie dat haar gedachten op 100km per uur voorbij razen in haar hoofd. Uiteindelijk vraagt ze me, waarom de oude oma mij heeft gekrabd.

Ik probeer haar uit te leggen dat de oude oma dit niet expres heeft gedaan. Dat net als bij opa, de computer in het hoofd stuk is, dat dit komt omdat ze ziek is. Dat ze hierdoor niet altijd meer goed begrijpt wat er allemaal om haar heen gebeurd, dat ze soms heel erg in de war is. Ik leg haar uit dat mijn collega en ik haar wilde verzorgen, wassen en aankleden. Dat ze dit niet begreep en uit zelf bescherming om zich heen sloeg en krabde.

In de stilte die volgt, zie ik hoe ze probeert om mijn uitleg in te passen in wat voor haar logisch voelt. Uiteindelijk zegt ze: “Mama, dat is eigenlijk wel heel erg zielig voor die oude oma, maar ik vind het voor jou ook wel heel erg zielig”. Ze geeft me een kus en kruipt weer tegen me aan.

Hoe leg je onbegrepen gedrag uit aan een 5 jarig meisje, terwijl het voor ons zelf niet eens altijd te begrijpen is?

Maaike van Rossum