Als het verdriet te groot is

Mijn dochters. Ik hou ontzettend veel van ze! En misschien klinkt dit wel ontzettend cliché, maar ik zou mijn leven voor hen geven. Soms zijn er van die momenten die je recht in je moederhart raken. Zoals toen mijn oudste dochter opgenomen werd in het ziekenhuis, in verband met uitdrogingsverschijnselen na een maag/darm virus. Of toen mijn jongste dochter van nog geen jaar oud van de trap af viel en per ambulance naar het ziekenhuis werd vervoerd. Beide situaties liepen gelukkig goed af, maar het zijn wel momenten die je doen beseffen dat het leven kwetsbaar is. Dat het leven van je kinderen, zo veel meer waard is dan je eigen leven. Je eigen kinderen overleven, is iets wat gevoelsmatig niet hoort. Iets wat tegennatuurlijk is...

Lang heb ik haar niet in zorg gehad, doordat ik kort daarna van baan wisselde. Maar in die korte tijd dat ik haar tijdens mijn werk zag, heeft ze diepe indruk op mij gemaakt. Ik was pas 20, zelf net ‘kind af’. Je kind verliezen moet afschuwelijk zijn. Je kind verliezen door bewust toedoen van een ander, moet bijna nog ondraaglijker zijn. De gebroken blik in haar ogen, trok door haar hele lichaam heen. Alle stilte om haar heen schreeuwde pijn en verdriet uit. Pijn en verdriet door het verlies van haar zoon. Pijn en verdriet doordat een ander er bewust voor gekozen heeft om zijn leven te beëindigen. Pijn en verdriet doordat ze niet wist wie dit gedaan heeft, waarom hij moest sterven en hoe zijn laatste momenten moeten zijn geweest. Daarnaast nog het hele mediacircus wat op gang kwam, de roddels over een dubbelleven, over betrokkenheid bij criminele organisaties. Die dag dat zijn leven hem werd ontnomen, stierf een groot deel van haar met hem mee...

Hij was een hardwerkende man, getrouwd en zelf vader. En na jaren van onmacht, onduidelijkheid en onzekerheid, werd deze zaak opgelost. Nee, hij leidde geen dubbelleven. En nee, hij was niet betrokken bij criminele organisaties. Hij was simpelweg op het verkeerde moment, op de verkeerde plek. Toen ik hoorde dat deze zaak was opgelost, raakte dat me zo enorm. Gevoelsmatig ging ik weer terug naar het moment dat ik haar voor het eerst ontmoette. Haar pijn en verdriet waren zo intens groot, dat je het zelf bijna kon voelen. Het sneed dwars door mijn ziel heen. Ze heeft al die tijd in onzekerheid moeten leven. Natuurlijk is het goed dat deze zaak opgelost is, maar het maakt me verdrietig dat dit pas na haar overlijden is gelukt. Dat ze is gestorven, zonder te weten wat er nou precies met haar kind is gebeurd. Dat ze de antwoorden op de vragen die ze had, nooit heeft kunnen horen. Die onwetendheid moet afschuwelijk zijn geweest.

De oma van mijn man zei ooit: “Je man verliezen, is alsof er een stuk uit je zij weg genomen wordt. Je kind verliezen, is alsof er een stuk uit je hart weg genomen wordt”.

Maaike van Rossum