De man op de foto

Door diverse omstandigheden was het al even geleden dat ik hem gezien had en ik schrok van wat ik zag. Natuurlijk weet ik dat elke dag, een stap achteruit kan betekenen. Dat het echter zo snel zou gaan, kwam toch wel als een schok.

Ik zie het aan zijn manier van lopen en bewegen, zijn houding, zijn manier van praten. Maar bovenal zie ik het aan de leegte in zijn ogen, op het moment dat ik een vraag stel of hem iets vertel. Hij kijkt me glimlachend aan, maar verdere verbale reactie blijft uit. Of ik krijg een reactie, die totaal niet passend is bij wat ik vraag of zeg. Ik kom niet binnen bij hem, we zitten op een totaal andere golflengte. De ene keer helpt het als ik de vraag op rustige wijze nog eens stel, terwijl ik op het andere moment na drie pogingen besluit het onderwerp te laten rusten.

Nu, een paar weken later, zie ik hem weer met de paasdagen. Op de dagbesteding waar hij drie keer per week heen gaat, maken ze gebruik van FamilieNet. Hier plaatsen ze vrijwel elke keer een bericht over wat ze gedaan hebben en vaak zetten ze hier dan ook foto’s bij. Ik laat hem foto’s zien, van tijdens een wandeling. Op de foto staat hij zelf, met zijn overduidelijke, niet te missen, felgele jas. Hij kijkt...en kijkt...en kijkt nog eens goed naar de foto. Vervolgens zegt hij: “Ooooh dat is uhm, ja dat is die ene man, uhm....Theo!”. Ik kijk hem aan en zeg: “Nee papa, dat is Theo niet. Dat ben jij zelf...” Hij kijkt nog eens naar de foto en zegt: “Nee hoor, dat ben ik niet”.

Even sta ik met mijn mond vol tanden. Ik zeg hem dat ik het dan vast verkeerd gezien heb en druk de site weer weg. Hierna val ik stil, probeer te verwerken wat er net gebeurde. Mijn vader, die zichzelf niet meer herkend op een recente foto. Ik probeer de brok die in mijn keel ontstaat, weg te slikken en de steen in mijn maag te negeren.

Ik weet dat het gebeurd. Dat hij zich zelf elke dag een beetje meer zal gaan verliezen. Dat ik hem elke dag een beetje meer zal gaan verliezen. Mijn papa...

Maaike van Rossum