Niet pluis

Na aanleiding van wat ik in de rapportage lees, besluit ik die avond abrupt nog even bij hem langs te willen gaan. Ik klop zachtjes aan en loop vervolgens zijn kamer op. Hij ligt aangekleed op bed, boven op de deken. Hij is diep in slaap en heeft totaal geen besef dat ik zijn kamer op gekomen ben. Ik kniel naast zijn bed en aai zachtjes over zijn been. Hij geeft geen reactie, waarop ik zijn hand pak en zachtjes zeg: “Papa?” Na een paar keer gaan zijn ogen open, waarna het vervolgens nog even duurt voordat hij echt goed door heeft dat ik naast zijn bed zit. En waar hij normaal gelijk overeind zou komen als hij me ziet, blijft hij nu vermoeid liggen.

Terwijl ik mijn tranen probeer te bedwingen, probeer ik een gesprek met hem aan te gaan. Ik probeer te achterhalen hoe hij zich voelt, maar ik merk dat mijn vragen niet goed bij hem binnen komen. Misschien omdat hij zo moe is en net wakker is geworden uit die diepe slaap, maar ik vertrouw het niet. Dit is niet hoe ik mijn vader ken en hoe hij normaal op me zou reageren. Het welbekende ‘niet pluis’ gevoel. Zodra hij overeind probeert te komen, geeft hij flinke pijn onder in zijn rug aan. Hij is recent verkouden geweest, hoest nog altijd behoorlijk en geeft met regelmaat gelig sputum op. Zijn gedrag is de laatste tijd wat anders, wat natuurlijk een achteruitgang in zijn dementie zou kunnen zijn, maar ook een fysieke oorzaak zou kunnen hebben.

Ik ga in gesprek met de zorgmedewerkers en uit mijn zorgen. ‘De zuster’ in mij komt naar boven en op mijn verzoek sticken ze zijn urine en krijgt hij pijnstilling. In overleg voer ik zelf de controles uit, omdat ik weet dat ze druk zijn. Deze zijn op dit moment niet afwijkend. Ik geef aan dat ik wil dat er maandag sowieso een arts bij hem langs gaat, om in ieder geval zijn longen te beluisteren en dat er tot die tijd 2x daags controles bij hem uitgevoerd worden. Als we alles besproken hebben, breek ik en schuif ik huilend terug in de rol van dochter. Ik ben dankbaar voor de lieve zorgmedewerkers, die er op dat moment ook voor mij zijn. Ik help mijn vader met omkleden, klaar maken voor de nacht en dek hem toe. Ik kus hem en vertel hem dat ik heel veel van hem hou. Ik zie aan zijn gezicht dat hij vreselijk moe is en zeg hem dat hij maar lekker moet gaan slapen: “Welterusten papa, ik kom snel weer”.

Maaike 🌸