Bezichtiging

Als ik aan kom lopen bij de dagbesteding, zie ik dat mijn vader buiten aan het werk is. Hij is druk bezig met het schuren van een vogelhuisje. Ik neem even de tijd om rustig te kijken naar wat hij aan het doen is, voor ik hem roep. Het is mooi om hem zo geconcentreerd bezig te zien, in iets zo simpel als schuren. Als ik hem roep kijkt hij op. Hij ziet me staan en er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. Natuurlijk vind ik het fijn dat hij blij is om me te zien, maar het voelt erg dubbel omdat ik weet dat ik zo een enorme bom bij hem ga droppen. Hij is ondertussen naar binnen gelopen, om te vragen of iemand het hek even voor me wil openen en komt kort hierna weer enthousiast naar buiten lopen.

Zodra ik de tuin van de dagbesteding binnen stap, geeft hij me een knuffel en neemt me mee naar binnen. Iedereen moet tenslotte weten dat zijn dochter er is en ik word dan ook uitgebreid geïntroduceerd bij alle aanwezigen. De medewerkers van de dagbesteding zijn echter al op de hoogte van mijn komst en weten waarom ik hem kom ophalen. Als zijn aandacht weer terug bij mij is, vertel ik hem (met een klein leugentje om bestwil) dat ik die ochtend telefonisch te horen heb gekregen dat er een kamer beschikbaar is voor hem en dat we deze samen met mijn moeder, gaan bezichtigen. Iets wat ik die dag ervoor al wist, maar bewust niet aan hem vertelt had om onrust en boosheid te voorkomen. Terwijl hij me aankijkt, zie ik dat mijn woorden bij hem indalen, de glimlach van zijn gezicht verdwijnt en plaats maakt voor angst en verdriet en ontreddering in zijn ogen. Hij loopt bij me vandaan en gaat naar buiten. Ik laat hem even en geef hem de tijd om zijn gedachten te kunnen ordenen en te verwerken wat ik hem net vertelde.

Net als ik naar hem toe wil lopen, komt hij weer naar binnen. Als ik niet beter wist, zou ik haast denken dat hij het alweer vergeten was. We praten over luchtige dingen, zoals de projecten waar ze op de dagbesteding mee bezig zijn en hij vraagt hoe het met mijn hond is die erg ziek is. Iets wat hij heel erg vindt en wat dus ook in zijn geheugen is blijven hangen. Kort hierna breng ik het gesprek terug op de bezichtiging van de kamer en vraag ik hem of hij met me mee komt. Hij zucht, en zegt verdrietig “er zit niets anders op”. Samen lopen we binnendoor naar het aangrenzende hoofdgebouw, waar we mijn moeder treffen. We nemen plaats aan een tafel en wachten met zijn drieën in spanning op de cliëntadviseur en op wat komen gaat…

Maaike 🌸