Opname, deel 2

Ik roep mijn ouders binnen, die nog op het balkon zitten. Ik observeer ze en constateer dat mijn vader redelijk ontspannen lijkt, in tegenstelling tot mijn moeder die nog wat tranen weg veegt. Het feit dat mijn vader tot nu toe zo meegaand is, maakt dat mijn spanningsniveau ook al aardig zakt. Het gesprek is met één van de zorgmedewerkers en de verpleegkundig specialist van de afdeling. Ze stellen zich voor en geven aan wat het doel is van dit gesprek. Mijn vader probeert aandachtig te luisteren, al is dit door zijn slechte gehoor soms wat lastig.

Aangezien mijn vader bij deze organisatie al op de dagbesteding zat, is er al het één en ander bekend over zijn (medische) geschiedenis. Dat scheelt een hoop, doordat we het nu niet over zijn jeugd hoeven te hebben. Dit hebben ze allemaal al in zijn dossier gelezen en aangezien juist dit gevoelig ligt bij hem, maakt dat het gesprek meer ontspannen blijft. Het gesprek verloopt verder soepel. Mijn vader is meegaand en lijkt zich steeds meer te berusten in de situatie. Qua fysieke zorgzwaarte hebben ze een makkie aan hem. Het aspect ligt bij hem meer op begeleiding en sturing, waarin zijn gevoel voor eigen regie zoveel mogelijk intact gelaten wordt. Een stuk benadering, waarin je hem vooral niet het gevoel heeft dat hij iets moet. Voor ‘moeten’ is hij allergisch! Het vragenderwijs activeren en motiveren van hem, zodat hij doet wat je eigenlijk van hem verlangt. Dat is de kunst! Ik hoop dat hij zich snel vertrouwd genoeg voelt met de zorgmedewerkers, want dat zal het allemaal een stuk makkelijker maken.

Als het gesprek is afgerond, is het officieel. Mijn vader woont hier nu! En jemig, wat voelt dat dubbel. Ik ben opgelucht dat het allemaal goed verlopen is. Trots dat hij deze last zo sterk draagt, maar verdrietig omdat het nu definitief is dat hij niet meer thuis woont. Dit is nu zijn nieuwe thuis! Als ik die middag naar huis ga, neem ik afscheid van hem. Ik beloof hem dat ik morgen weer terug kom. Als ik de hoofduitgang uit loop, staat hij op het balkon. We zwaaien naar elkaar. Ik geef hem een handkus en neem afscheid met de woorden: “ik hou van je pap, tot morgen!”.

Maaike 🌸