Als de zon ondergaat

Onderstaande blog heb ik een tijd geleden al geschreven. Een poos heb ik getwijfeld of ik deze wilde plaatsen. Of ik dit wilde delen met mensen die ik niet eens persoonlijk ken, omdat ik een kwetsbare kant van mijn leven laat zien. Een kant van mezelf die ik nooit meer hoop te hoeven ervaren. Met deze blog wil ik laten zien dat elk mens een breekpunt heeft. Vorig jaar ervaarde ik mijn breekpunt na een aantal traumatische ervaringen, met als diagnose: PTSS en daaruit voortvloeiend een burn-out. Mijn besluit om deze blog te delen, komt voort uit het feit dat ik merk dat psychische stoornissen nog steeds een soort taboe zijn. Met deze blog wil ik op mijn manier proberen om dit onder de aandacht te brengen, om te laten zien dat je je hier niet voor hoeft te schamen. Dat je iets niet kunt zien aan iemand, betekend tenslotte niet dat het minder echt is! Ik plaats deze blog als afsluiting van een donkere periode, als afsluiting van wat is geweest en hopelijk nooit meer terug komt!

Het sluipt er in, ongemerkt. Het is net als de zon die ‘s avonds langzaam ondergaat. Het begint te schemeren en voor je het in de gaten hebt, is het opeens donker. Zo voelde het ook in mijn hoofd na een aantal gebeurtenissen. In korte tijd ging het heel snel. Van het moment dat je je niet goed voelt, tot het moment waarop het opeens aardedonker wordt in je hoofd, in je gedachtes. Opeens is het klaar, is de rek eruit, is de veerkracht die je ooit gevoeld hebt spoorloos verdwenen.

Het gekke is dus dat ik het zelf niet eens door had toen het gebeurde. Pas op het moment dat het zo donker in je hoofd is, besef je dat je de bodem hebt bereikt. Tenminste, dat dacht ik toen… Dat die bodem nog veel dieper lag, daar kwam ik later pas achter. Mijn man, degene die mij door en door kent, zag het gebeuren en kon niets anders doen dan machteloos toekijken hoe ik ten onder ging in dit diepe, donkere gat. Alsof je in de zee zwemt en je hoofd boven water probeert te houden, maar telkens weer overspoeld wordt door de golven die over je heen slaan. Hij heeft geprobeerd om mijn hoofd boven water te houden, maar de golven waren te sterk. En ik? Ik had de kracht er niet meer voor om te blijven drijven.

Het duistere gevoel in je hoofd is verstikkend, de angst en paniek zijn overheersend. Normaal functioneren ging niet meer. Nu denk je misschien: “Wat is dat dan, normaal functioneren?”. Een goed passend antwoord daarop heb ik niet, maar ik weet in ieder geval wel wat niet normaal is. Het is niet normaal, dat je je eigen kinderen niet meer om je heen kunt verdragen, omdat je het geluid van spelende kinderen om je heen niet trekt. Dat je er daardoor voor moet kiezen om je kinderen naar vrienden en familie te brengen, zodat zij voor ze kunnen zorgen. Constant alert zijn op wat er in je omgeving gebeurt: wat je ziet, hoort, voelt en ruikt. Dat je nachtenlang wakker ligt en de momenten waarop je eindelijk in slaap valt, wordt overspoeld door nachtmerries en nare dromen. Dat je moe naar bed gaat, moe weer op staat en overdag je door de dag heen worstelt, tot de dag weer voorbij is en je weer doodmoe naar bed gaat. Iets wat ik overigens probeerde zo lang mogelijk uit te stellen, omdat al het donkere en uitzichtloze in de nacht nog donkerder en uitzichtlozer lijkt te zijn. Dat als de zon weer opkomt, je het liefst eigenlijk in je bed wil blijven liggen, met de dekens over je hoofd heen getrokken. Totaal geen energie meer hebben om iets te ondernemen. Zelfs boodschappen doen is iets wat je compleet uitput. En dan het huilen... Ik denk dat ik wel 10 rivieren heb kunnen vullen met alle tranen die ik gelaten heb. Je schuldig en ontzettend minderwaardig voelen. De constante chaos in mijn hoofd van gedachtes en gevoelens die kriskras door elkaar heen denderden. Het zó ontzettend vast zitten in je angsten en emoties, dat het compleet je leven beheerst, of eigenlijk beter gezegd overneemt. En dan, het ultieme dieptepunt, het besef dat als dit blijvend is, je niet weet of je dit dan nog wel wil...

Het traject in de geestelijke gezondheidszorg is lang. Het is gek dat je van zorgverlener zelf opeens verandert in een cliënt. Medicatie die ik met regelmaat aan cliënten geef, had ik nu zelf keihard nodig om voor mijn gevoel te overleven. De EMDR en cognitieve therapie die ik kreeg waren zwaar, maar het hielp me om weer grip te krijgen. Grip op mijn eigen leven, grip op wat er gebeurd is, grip op alle gevoelens, emoties en gedachtes en grip om hiermee om te kunnen gaan.

Ondertussen kan ik gelukkig zeggen dat ik na een intensief traject, de controle over mijn eigen leven weer terug gekregen heb. Om het licht te vinden, moet je soms door het donker gaan. De wonden zijn geheeld, maar de littekens zal ik altijd met me meedragen.

Maaike van Rossum