Duo-fiets

Toen mijn vader nog thuis woonde, fietste hij met regelmaat. Hij is natuurlijk ook nog vrij jong en vitaal. Het laatste jaar, werd het fietsen wel anders qua vormgeving. Waar hij voorheen altijd naast me fietste, fietste hij nu opeens altijd achter me. Zo kon hij me goed in de gaten houden en zien waar ik heen ging, omdat hij als de dood was dat hij me kwijt zou raken en de weg dan niet meer zou weten. Bij mijn moeder deed hij precies hetzelfde, zo dichtbij dat hij bijna op haar achterwiel reed.

Na zijn opname fietste hij eigenlijk nooit meer. Tot in een gesprek met zorgpersoneel, de duo-fiets ter sprake kwam. Bij navraag bleek dat je deze gewoon mocht gebruiken, mits je er een ‘examen’ succesvol voor afgelegd had. Dus…zo gezegd, zo gedaan! Na een uitgebreide instructie en oefenronde kreeg ik ‘groen licht’ om de duo-fiets te mogen gebruiken.

Ondertussen zijn we al een paar keer op pad geweest. En in plaats van achter mij, rijden we nu weer naast elkaar. Samen fietsen we heel Velp door, langs mijn moeder, Biljoen, over de winkelstraat, langs de plek waar vroeger mijn oude basisschool stond en de straat waar ze vroeger woonden. We praten over de dingen die we onderweg tegen komen, of over andere luchtige onderwerpen zoals het weer. Soms raakt hij in gedachten verzonken en stopt hij met trappen. Als ik dan roep: “Kom op pap, wel trappen he! Je laat mij toch niet alles alleen doen?”, moet hij lachen en trapt vrolijk verder. Hij geniet en dat zorgt ervoor dat ik ook van dit vader/dochter momentje kan genieten!

Maaike 🌸