Envelop

Geduldig wacht ik af, maar wachten duurt altijd lang. Ik wil hem niet het gevoel geven dat ik het gelijk wil overnemen, maar ik wil ook niet dat hij te gefrustreerd raakt omdat het niet lukt. Ongeveer 30 seconden laat ik het hem zelf proberen, ik hoor de klok tikken en tel de slagen. Hij draait en draait en draait de envelop. Bekijkt hem van alle kanten alsof er een groot slot op zit. Hij probeert hem voorzichtig te openen en hem tegelijkertijd niet kapot te maken. Het verschil tussen ons, is dat ik die envelop al lang open gescheurd zou hebben.

“Zal ik je even helpen pap?”, vraag ik voorzichtig. Hij slaakt een zucht en schuift de envelop over de tafel naar me toe. In een simpele beweging vouw ik het flapje open, maar laat de kaart in de envelop zitten. Ik geef de envelop weer terug aan hem, zodat hij zelf de kaart eruit kan halen. Overnemen wat niet meer lukt, zelf laten doen wat hij nog wel kan… Hij pakt hem aan, waarna het proces weer overnieuw begint. De envelop wordt weer bestudeerd, terwijl hij nu al geopend is. Hij draait hem wederom alle kanten op, tot het kwartje valt en hij de kerstkaart eruit weet te krijgen.

Hij zet zijn bril af om de kaart te bestuderen. Hij bekijkt de voorkant, maar vergeet dat hij hem moet openslaan. Als ik de kaart voor hem open doe, probeert hij te lezen wat erin staat. Het duurt even voordat hij de tekst in de kaart ontrafelt heeft, maar vervolgens verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Fijne feestdagen pap, dikke kus van je dochter!

Maaike 🌸