Schapenvacht

Honden…mijn vader is er dol op! Vanaf dat ik vrij jong was, hadden we al een hondje in huis. Snuitje, een vlinderhondje. Mijn ouders waren dol op hem. Toen Snuitje stierf, was het verdriet en de stilte in huis zo groot en voelbaar, dat er al snel een ander hondje kwam. Lotje, een kruising Maltezer. Niet heel lang hierna volgde Floortje, een mini dwergkeesje. Na het overlijden van beide hondjes, kwam er geen ander hondje meer. Mijn vader werkte veel en mijn moeder werd slechter ter been.

De liefde voor honden, heb ik dus al vrij vroeg met de paplepel ingegoten gekregen. Toen ik ging samenwonen, kwam er dus al vrij snel een hond bij ons in huis: Noa. Na Noa volgde Linde. Mijn vader was en is nog steeds gek op honden. Toen het van de zomer niet goed ging met Noa, maakte hij zich vreselijke zorgen om haar. En ondanks dat hij veel vergeet, blijven dit soort dingen dan enorm hangen in zijn geheugen.

Met kerst kwamen mijn ouders bij mij thuis op bezoek met mijn broer. Mijn vader gaf de hondjes volop aandacht. Wanneer hij later naast mij op de bank zit, buigt hij zich voorover naar het schapenvachtje wat onder mijn salontafel ligt. Hij begint uitgebreid het vachtje te aaien en er tegen te kletsen: “Lig jij hier zo lekker dan, even lekker kriebelen hè, dat is fijn!”. Ondanks dat het aandoenlijk is, schrik ik toch van het feit dat hij hiermee gigantisch de plank mis slaat. Het feit dat hij een schapenvachtje voor één van mijn honden aanziet… Ik ben even flink van mijn stuk gebracht door wat ik zie, maar probeer me te herpakken en net te doen alsof er niets aan de hand is. Inwendig kan ik echter wel huilen, om zo letterlijk te aanschouwen hoe hij achteruit gaat. En natuurlijk weet ik dat ook wel, maar het voelt toch als een klap in mijn gezicht.

Maaike 🌸