Brief 1

Lieve papa,

Misschien klinkt dit als een afscheidsbrief en ergens is het dat misschien ook wel. We moeten elke keer weer een beetje meer afscheid van je nemen tenslotte. Het is midden in de nacht, officieel oudejaarsdag, en ik kan de slaap niet vatten. Ondanks alle medicatie die je gekregen hebt, lees ik dat ook jij niet in slaap kan komen. Ik probeer de neiging te bedwingen, om nu in de auto te stappen en naar je toe te komen. Ik weet dat je zou willen dat ik eerst voor mezelf zorg en ik ben zo vreselijk moe papa. Ik weet dat je in liefdevolle handen bent, die er alles aan doen om je te helpen. Lieve papa, mijn hart breekt om je zo te moeten zien. Om het gevecht te moeten aanschouwen, waar ik je voor zou willen behoeden. Waarin ik probeer zo veel mogelijk bij je te zijn, maar je niet kan helpen zoals ik dat graag zou willen. Het gevecht, waarin jij zelf eigenlijk het grootste gevaar en je grootste vijand bent.

Het was mijn grootste angst, toen ik hoorde dat je ziek was. Ik wist vanaf dat moment bij de neuroloog, dat het een moeilijke weg zou worden die je aan het afleggen bent. Dat de strijd die je aan het leveren bent eigenlijk zinloos is, omdat je deze strijd niet kan winnen. En weet je lieve papa, ik wil ook niet dat je deze strijd wint. Ik gun je zo veel meer dan dat! Dan die constante strijd, het letterlijke gevecht wat je aan het voeren bent tegen alle demonen in je hoofd. Ik gun je rust. Rust in je hoofd en in je lijf. Ik weet dat jij dit zelf nooit gewild zou hebben. Je wilde nooit afhankelijk zijn. Vroeger niet, maar nu ook niet. Je wil alles zelf doen, ook al gaat dat nu niet meer. Ik zou willen dat je dat in ziet en dat de mensen om je heen je mogen helpen. Het is mensonterend om te zien wat de dementie kapot gemaakt heeft en hoe dit zijn uitwerking heeft op jou.

Lieve papa, ik wil je niet kwijt. Maar als dit is hoe het is, dan hoop ik dat ons afscheid spoedig definitief zal zijn. Het is niet jouw leven wat ik wil zien eindigen, maar wel jouw lijden. Ik probeer me vast te houden aan de herinneringen van alles wat we samen gedaan en gedeeld hebben. Dat is iets wat de dementie ons nooit zal afnemen. Onze liefde voor elkaar. Want ondanks dat je me nu vaak niet meer herkend, omdat je compleet in je eigen wereld zit, merk ik het aan de kleine momenten dat je er nog wel even bent. Zoals gister op de rand van je bed, toen ik je met een zuster probeerde te helpen. Opeens was het daar, de herkenning dat ik je dochter ben. De emotie die dat korte moment bij je teweeg bracht, deed me verdriet maar sterkte me ook in de liefde die we voor elkaar voelen. En het moment dat ik vroeg of ik je een knuffel mocht geven en aan de manier van jou vasthouden voelde, dat je er even was en wist wie je vast hield.

Je hebt het altijd oké gevonden dat ik over je schreef en dat blijf ik nu dus ook doen. Niet inhoudelijk op de details van hoe de situatie nu is, omdat dit te privé is. Voor jou en voor ons. In plaats daarvan schrijf ik nu aan jou. Voor mezelf, om te kunnen verwerken wat er nu gebeurd. Als herinnering aan wat dit met ons doet. Maar vooral als eerbetoon naar jou, mijn vader.

Maaike 🌸