Brief 2

Lieve papa,

Mijn gezicht doet pijn en voelt strak door alle tranen die ik al gelaten heb. Elke keer als ik denk dat er niet meer tranen kunnen komen, voel ik ze toch weer over mijn wangen rollen. Ik voel me zo verloren en machteloos. Ik ben al heel vroeg weer naar je toe gekomen, het was nog donker buiten. Thuis zat ik toch maar de klok vooruit te kijken. Ik heb deze week al heel wat kilometers over de A12 afgelegd. Dat is niet erg, maar in dit soort situaties zou ik willen dat we dichter bij elkaar wonen.

Ze hebben een matras neer gelegd op de grond van je kamer, omdat je niet in bed blijft liggen. Je bent vannacht zo aan het strijden geweest… Toen ik binnen kwam op je kamer zat je op de rand van het matras. Je was aan het mompelen, maar ik kon er niets van maken. Toen ik bij je neer hurkte en je gedag zei, zag ik de herkenning even in je ogen. Je boog je naar me toe en gaf me een kus, daarna was je weer weg. Aan die momentjes hou ik me vast papa. Kort hierna ben je op het matras in slaap gevallen. Dit is wat ik graag voor je wil, die rust. Dat je comfortabel bent en geen onrust in je lijf en hoofd voelt. De hele ochtend heb je geslapen, met soms wat korte momenten waarop je even wat mompelde of overeind kwam, om vervolgens weer in slaap weg te zakken.

Ondertussen heb ik ook weer een gesprek gehad met een arts en gaan ze weer aanpassingen doen in je medicatie, om te proberen je rustig en comfortabel te krijgen. We moeten het stap voor stap opbouwen, kijken hoe je reageert en wat nodig hierin is. Laagdrempelig evalueren en indien nodig bijstellen. Wees maar niet bang papa, ik loop stap voor stap mee. Met jou en met wat nodig is om je te helpen.

Maaike 🌸