Gedachtes en gevoelens

Soms kan ik echt zwelgen in al mijn gedachtes en gevoelens en dat vind ik vreselijk. Het voelt als zwakte en dat is niet de persoon die ik wil zijn. Juist omdat ik het gevoel heb dat ik sterk moet zijn, voor hem. Als ik echter zie wat de dementie met mijn vader doet, of eigenlijk wat er door de dementie van hem over is, doet dat zo vreselijk veel pijn. Ik mis hem zo enorm! De handige en creatieve man die hij was, de sterke vader die hij is geweest en de geweldige opa die hij had moeten kunnen zijn voor zijn kleinkinderen. Hij is nog maar een schim van wie hij ooit was en dat voelt zo verdomd oneerlijk. Oneerlijk tegenover hem, maar ook tegenover mij en alle andere mensen die om hem geven.

Ik zou willen dat ik de dementie uit hem kon halen, dat ik het kon veranderen in een fysiek aanwezig iets. Iets waartegen ik kan schreeuwen, vloeken, door elkaar schudden, slaan en zeggen dat het op moet donderen. Iets waartegen ik het gevecht kan aan gaan. Waartegen ik kan zeggen dat het met zijn poten van mijn vader af moet blijven en hem met rust moet laten. Iets wat ik gewoon buiten de deur kan zetten, het kan laten ophoepelen.

Ik voel me schuldig, omdat ik weet dat als mijn vader dit van te voren allemaal had geweten, hij dit nooit gewild zou hebben. Schuldig, omdat ik stiekem wel eens hoop dat hij gaat slapen en zijn ogen niet meer opent. Omdat ik weet dat het hem een hoop ellende zou besparen, maar heel egoïstisch mijzelf uiteindelijk misschien ook rust zou geven. Ik ben bang. Bang om hem te verliezen, terwijl ik hem elke dag al steeds een beetje meer verlies. Bang voor het moment dat hij mij niet meer herkent. En stiekem ben ik ook bang om ooit hetzelfde pad te moeten gaan bewandelen. Dat de dementie zich uiteindelijk ook een weg in mijn hoofd weet te vinden. En eigenlijk doet het dat al. Mijn vader is degene die ziek is, maar hij is niet de enige die door deze ziekte lijdt…

Maaike 🌸