Opa

16 februari 1921 - 27 februari 2018

De ochtend van 26 februari stond ik op met barstende hoofdpijn. Zo erg als op dat moment, had ik al lang geen hoofdpijn gehad. En ondanks de paracetamol die ik ingenomen had, bleef hij de hele ochtend door zeurderig aanwezig. Zo’n hoofdpijn die je niet kunt negeren...

Die middag hoorde ik dat mijn opa opgenomen was in het ziekenhuis. Hij bleek een zwaar herseninfarct te hebben gehad. Dat moment dat we bij hem mochten, staat op mijn netvlies gebrand. Van een oude statige man, was hij veranderd in een hulpeloos hoopje mens. Een innerlijke strijd tussen kleindochter en zorgprofessional: als kleindochter wil ik hem niet kwijt, als zorgprofessional besef ik me dat dit een strijd is die hij zeer waarschijnlijk niet gaat winnen en de hoop dat dit niet al te lang hoeft te duren voor hem. Noem het toeval of niet, maar het moment dat ik het ziekenhuis in stapte, was die constant aanwezige hoofdpijn opeens spoorloos verdwenen.

Die dag daarna kregen we inderdaad de bevestiging dat we op korte termijn definitief afscheid zouden moeten gaan nemen. Ik ben een groot gedeelte van die dag bij hem gebleven in het ziekenhuis. Momenten waarop ik zijn hand vasthield. Momenten met tranen. Momenten in stilte. Momenten met verhalen. Momenten waarop ik voor hem zong. Het moment waarop ik de verpleegkundige hielp met het verlenen van zorg. En uiteindelijk het moment waarop ik die avond naar huis ging. Ik heb in zijn oor gefluisterd dat ik naar huis ging en de dag daarna weer terug zou komen. Ik heb hem gekust en toen ik weg wilde gaan, ben ik nog eenmaal naar hem toe gegaan om hem nogmaals een kus te geven en te zeggen dat hij maar lekker moest gaan slapen. Ik was nog maar een kwartiertje thuis, toen de telefoon ging en mijn moeder vertelde dat hij was overleden...

Ik ben dankbaar voor de bijzondere momenten die ik met hem heb mogen delen. Mijn trouwdag, waarop hij mijn getuige was. De geboorte van mijn dochter Sarah, zijn eerste achterkleinkind en het moment dat hij haar voor het eerst in zijn armen hield. Toen ik mijn dochters vertelde dat ouwe opa was overleden, zei mijn dochter Sarah dat ik niet hoefde te huilen. Dat het juist fijn was voor ouwe opa, omdat hij nu lekker kon blijven slapen...

 Alweer een jaar geleden, maar nog zo vaak in mijn gedachten. Hij is een deel van mij, hij is een deel van mijn kinderen. Voor altijd in mijn hart!

Maaike van Rossum