Sneeuw

Warmte... Nee daar hield ze niet van! In de huiskamer vond ze het altijd standaard veel te warm en in de zomer was het afzien voor haar. Ze werd er chagrijnig van en dat liet ze duidelijk merken. Ze gaf altijd de schuld aan haar MS, dat was de oorzaak dat ze slecht tegen de warmte kon. Als ze dan in zo’n bui was, dan kon je niet veel goed meer doen. Het beste was om haar maar even te laten en alleen de hoognodige dingen aan haar vragen of tegen haar zeggen. De winter, daar hield ze van!

Ik heb dagdienst en die nacht is er een flink pak sneeuw gevallen. Met de auto ben ik naar het werk toe ‘gegleden’. Ik klop bij mevrouw Vlugger(*) op de deur, draai hem van het slot en stap naar binnen. Ochtenden zijn niet zo haar ding, dus ik loop stilletjes naar haar bed en kniel daar neer. Op zachte toon zeg ik “Goedemorgen mevrouw Vlugger, wilde u al opstaan of wil u nog blijven liggen?” Van onder de deken uit komt er wat gebrom en gesteun. Het sleutelwoord bij mevrouw Vlugger is ‘vertragen’. Als je te snel wil, trapt zij op de rem. Kunst is dus om haar tempo aan te houden en haar niet het gevoel te geven dat je nog tig andere dingen moet doen. Op het moment dat ik haar net wil zeggen dat ik wat later wel terugkom, geeft ze aan dat ze geholpen wil worden. Ik help haar met wassen en aankleden en vertel haar dat er die nacht sneeuw gevallen is. Mevrouw Vlugger kijkt me opeens een stuk vrolijker aan en verteld dat ze van de sneeuw houdt.

Als ze later aan de ontbijttafel zit, vertelt ze dat ze vroeger altijd met blote voeten in de sneeuw een rondje liep. Ze vertelt me dat ze dit heerlijk vind en hier echt van kon genieten, waarop ik haar zeg “nou, dan doen we dat zo toch samen? Ik wil dat ook wel eens ervaren”. Mevrouw Vlugger moet erom lachen en zegt dat het goed is. Als ze later in haar relaxstoel zit en ik de ochtendzorg heb afgerond, loop ik naar haar toe. “En?” Vraag ik aan haar, “gaan we het nog doen? Dat rondje sneeuw?” Mevrouw Vlugger kijkt me verbaasd aan en vraagt me of ik dat echt meen. Ik kijk haar lachend aan en zeg dat ik het wel degelijk meen. Samen lopen we naar de deur, gaan schoenen, sokken (en steunkousen) uit en stappen we stevig gearmd, met blote voeten de sneeuw in.

Ik slaak een gilletje en roep hoe koud het wel niet is. Ik spring op en neer om de ijzige kou niet te voelen die door mijn voeten heen trekt. Mevrouw Vlugger moet hard om me lachen en geeft geen kik, terwijl ze op haar blote voeten door de sneeuw heen loopt. Ik weet niet hoe snel ik de huiskamer weer moet instappen en kijk toe hoe ze genietend in de sneeuw staat. Als ze weer binnenkomt, drogen we beiden onze voeten af en trekken onze sokken en schoenen weer aan. De verdere dag, vertelt mevrouw aan iedereen dat ze zo genoten heeft van het lopen in de sneeuw en over die zuster die met blote voeten ook in de sneeuw ging. Kleine geluksmomenten moet je zelf creëren! En ja, voor de foto heb ik het nog eenmaal over gedaan. En ja, ook nu heb ik op en neer staan springen!

Maaike van Rossum

*Deze naam is fictief in verband met privacy