Carnaval

 Carnaval…ik moet eerlijk bekennen dat ik er zelf vrij weinig mee heb. Voor de kinderen vind ik het leuk om te zien, dus proberen we elk jaar naar de verlichte optocht hier in de omgeving te gaan. Een lange optocht in het donker, terwijl alle praalwagens en lopers versierd zijn met lichtjes.

Bij mijn vader op de afdeling hebben ze ook carnaval gevierd. Vanuit de rapportage lees ik terug dat hij een hoop lol heeft gehad en heeft genoten van de gezelligheid. Het doet me goed om zulke dingen te lezen. Met de tijd die verstrijkt, lijkt hij steeds meer gewend te zijn en op zijn plek te zijn in dit verpleeghuis. En ondanks dat het natuurlijk helemaal kut is dat hij niet meer thuis kan wonen, geeft het me wel een soort van geruststellend gevoel, dat we de juiste keuze toen gemaakt hebben.

Per mail ontvang ik nog wat beeldmateriaal van de zorgmedewerkers, heel waardevol! Op de filmpjes zie ik hem lachen en zie ik de interactie met medebewoners. Hij loopt de polonaise, is met ballonnen bezig en staat vrolijk mee te doen. En terwijl ik er met een lach naar kijk, sluipt er tegelijkertijd ook een ander gevoel bij me naar binnen… Op de filmpjes zie ik een man, veel te stram voor zijn leeftijd, een wat gebogen houding. Een typische manier van bewegen en lopen, die ik vaker bij mensen met dementie gezien heb. En natuurlijk is me dat wel vaker opgevallen, maar nu ik er met afstand naar kijk besef ik pas echt hoe erg hij achteruit gegaan is het afgelopen half jaar. Het maakt me verdrietig om te zien, hoe de dementie zich steeds meer baas van zijn lichaam maakt…

Maaike 🌸