Het nieuwe jaar

Het nieuwe jaar is net drie dagen oud. Als ik die ochtend wakker wordt en de rapportage in mijn vader zijn dossier lees, ben ik gelijk klaar wakker. Ik laat mijn slaperige ogen nogmaals over de zinnen heen glijden. Er staat gerapporteerd dat hij die avond ervoor onrustig was en in de beleving was dat zijn moeder net overleden was. Hij heeft het over papieren gehad die ik zou komen brengen(?) en die nacht heeft hij op het balkon met zijn zaklamp staan zwaaien. Daarbij benoemde hij tegenover het verzorgend personeel dat er een boot nog moest binnen komen en dat ik met de auto onderweg was naar hem toe.

Mijn kinderen logeren bij mijn schoonouders, wat mij de mogelijkheid geeft om die ochtend gelijk naar hem toe te gaan. Als ik de gang op loop, komt hij me al tegemoet. De ontreddering in zijn ogen en de wanhoop die ik voel in zijn aanraking zodra hij me vast pakt, slaan als een golf over me heen. Ik hou hem stevig vast en praat op zachte toon tegen hem, in een poging om hem gerust te stellen. Op zijn brillenglazen zijn opgedroogde tranen zichtbaar, terwijl nieuwe tranen alweer over zijn wangen glijden. Samen lopen we naar zijn kamer. Hij maakt zich vreselijke zorgen om mijn moeder en broer, denkt dat er iets met hen aan de hand is. Doordat er een virus op de afdeling heerst, is mijn moeder die dag ervoor niet langs geweest. De dementie heeft hierdoor een vreselijk verhaal in zijn hoofd gecreëerd. Een verhaal waarin hij in de veronderstelling was, dat het niet goed ging met mij, mijn broer en mijn moeder. Ik weet hem weer enigszins gerust te stellen en laat hem even met mijn broer bellen, zodat hij ook van hem hoort dat alles goed gaat.

Als ik bij mijn vader weg ga, rij ik nog even vlug langs mijn moeder en broer. Mijn moeder zal die middag ook gewoon weer naar hem toe gaan, ondanks het virus. Niet op bezoek gaan, is voor mijn vader op dit moment eigenlijk geen optie. Als ik weer thuis kom laat ik snel nog even de honden uit, voor ik aan mijn late dienst moet beginnen. Op het werk komt de opleidingscoördinator toevallig binnen en vraagt aan me hoe het gaat. Ze vraagt door op mijn wat dubieuze antwoord, waarna ik breek. Ik wil niet huilen op mijn werk, maar soms is het allemaal even te veel…

Maaike 🌸