Hitlersnor

Scheren, mijn vader heeft er altijd een gruwelijke hekel aan gehad. Het was altijd zo’n soort eeuwige strijd tussen mijn ouders. Mijn moeder wilde dat mijn vader zich netjes scheerde, hij had daar lak aan en vond zo’n twee keer per week echt meer dan genoeg. Zijn snor werd altijd keurig bijgehouden. Ik weet niet beter dan dat die snor er altijd is geweest.

Toen hij van de zomer opgenomen werd, gaf ik het dus ook gelijk bij het intakegesprek aan. Dat wij absoluut niet de verwachting hebben, dat hij er elke dag glad geschoren bij loopt. Dat is tenslotte onderdeel van wie hij is en altijd is geweest. Wat dan echter wel grappig is, is dat het scheren nu juist een soort houvast voor hem geworden is. Zijn scheerapparaat ligt zichtbaar op de wastafel op zijn kamer en op de één of andere manier triggert dit hem, om zich vrijwel dagelijks te scheren. Het is een handeling die hij nog begrijpt en nog zelfstandig weet uit te voeren. Als hij zich dan zo keurig glad geschoren heeft, moet iedereen dit ook aanschouwen. Hij is er maar wat trots op!

Zijn snor is hierdoor alleen niet meer wat het ooit geweest is, want door het grondige scheren blijkt deze steeds kleiner te worden. Elke keer werd er weer per ongeluk een klein stukje meer vanaf geschoren. Ik moet er wel om lachen en zeg dan tegen hem: “Joh pap, het lijkt steeds meer op een ‘Hitler snorretje’. Hij moet er zelf gelukkig ook om lachen en lijkt nu toch wat voorzichtiger te zijn met zijn snor. Gelukkig maar, want mijn vader zonder snor is niet echt iets wat ik me voor kan stellen!

Maaike 🌸