Brief 10

Onderstaande tekst heb ik geschreven en voor gelezen tijdens de uitvaart van mijn vader. Vandaag wil ik hem ook nog delen, de laatste brief aan mijn vader…

Lieve papa,

Ik had nooit verwacht dat deze dag al zo snel zou komen. Natuurlijk zagen we dat je achteruit ging. Jouw wereld werd door de dementie steeds kleiner en de demonen in je hoofd werden steeds groter. Ik heb lang moeten nadenken over wat ik vandaag wilde gaan zeggen. Er is al zoveel gezegd en ik heb al zoveel geschreven. Daarnaast heb ik alles wat ik nog tegen je wilde zeggen, gezegd in de laatste paar minuten voor je stierf. Vanaf het begin van jouw ziek zijn, hebben we deze weg samen bewandeld en ik ben dankbaar dat ik bij je mocht zijn en je vast mocht houden toen jouw leven eindigde. Tot het bittere einde papa, samen! Jij en ik!

De week van jouw overlijden is een rollercoaster aan emoties geweest. Het spijt me papa, dat ik jouw lijden niet heb kunnen voorkomen. De pijn hiervan voel ik tot in het diepst van mijn ziel, al weet ik dat ik er alles aan gedaan heb om jouw lijden zo kort mogelijk te maken en er zoveel mogelijk voor je te zijn op de moeilijke momenten die je hebt moeten doorstaan. Het is oké papa, ik heb er vrede mee dat je nu niet meer bij ons bent, maar het doet zoveel pijn. Ik voel me zo verloren. Toen jij stierf, stierf er ook een stukje van mij.

Lieve papa, ik ben zo dankbaar dat ik jou als vader in mijn leven mocht hebben. En natuurlijk zijn er momenten geweest waarop ik je vervloekte. Zoals toen ik met vriendinnen naar de bioscoop was geweest en daarna nog wat ging eten. De film liep wat uit, wat ik keurig doorgaf. Groot was mijn irritatie als puber dus ook, toen je ons tegemoet kwam fietsen. Ik schaamde me kapot, maar nu met twee dochters, begrijp ik je volledig.

De afgelopen tijd komen dat soort herinneringen steeds meer boven. Als klein meisje bij jou op zolder mogen kijken terwijl je aan het prutsen was, ik keek mijn ogen uit. De lambada waarbij ik op jouw voeten mocht staan en we samen de kamer rond dansten en waarop we onze vader/dochter dans hebben gedanst toen ik ging trouwen. Samen struinen op rommelmarkten en met Koninginnedag op Den Heuvel spullen verkopen op een kleedje. Dat je ooit een hele nacht op het postkantoor hebt doorgebracht, om kaartjes voor mij te kopen voor de Backstreet Boys. Dat je op de fiets naar Tante Hennie ging om flippo’s voor mij en Danny op te halen. De warme zomerdagen waarbij we naar de IJssel gingen. Zo zijn er nog talloze herinneringen die ik koester.

Lieve papa, ik weet dat je trots op me bent en dat je van me houdt. Het enige mooie aan jouw ziek zijn, is dat onze band zo veel sterker en dieper is geworden. Jouw vertrouwen in mij was groot en je wist dat je bij mij mocht zijn wie je was. Je hoefde je niet beter voor te doen en ik verwachte dit ook niet van je. Je was goed zoals je was, ook al ging alles steeds moeilijker. We hebben nog zoveel mooie herinneringen kunnen maken, al die keren dat ik bij je kwam en we weer samen de hort op gingen. Wandelen bij Biljoen, bootjes kijken bij de IJssel, naar de Bedriegertjes en bij Terlet bij de zweefvliegtuigen kijken, samen op de duofiets door heel Velp heen crossen of gewoon met de auto een stuk rijden. De herinneringen aan al deze momenten samen, zijn me zoveel waard!

Ik weet hoe gek je op Sarah en Lissa was en vol trots vertelde je dan ook aan iedereen dat dit jouw kleindochters waren. Zij waren ook gek op jou en zagen nooit de opa die ziek was, maar gewoon opa zoals hij was. Papa, je hebt het zo goed gedaan als vader en opa en een stukje van jou leeft voort in mij en mijn dochters. Ik hou zoveel van jou papa.

Kus van mij

Maaike 🌸