Brief 8

Lieve papa,

Het is alweer 3 januari. Ik begreep dat je een goede nacht gehad hebt, fijn. Je bent heel rustig en op de één of andere manier geeft mij dat ook rust. Soms weet ik niet zo goed wat ik moet voelen en het verdriet komt in vlagen. Net ook in de auto hier naar toe, dan moet ik vanuit het niets opeens heel hard huilen. Het lucht op, om daarna weer gewoon verder te kunnen. Al is ‘gewoon’ misschien niet het juiste woord. Lieve papa, ik ben er helemaal oké mee dat jouw leven één deze dagen zal gaan eindigen, maar ik ga je zo vreselijk missen!

Ik zit nu weer bij je op je kamer. Ik kan niets voor je doen, maar het idee dat je niet alleen hoeft te zijn vind ik fijn. Vanochtend heb ik een mooie bos bloemen voor je gehaald en die heb ik bij je op tafel neer gezet. Je kunt ze niet meer zien, maar ik heb het net wel aan je verteld. Ik heb expres gekozen voor een bos met vrolijke kleuren, omdat alles al verdrietig genoeg is.

Je zit nog niet op de spuitpomp, dus toen ik dat zostraks zag toen ik binnen kwam, heb ik gelijk aan de zorgmedewerker gevraagd hoe het er mee staat. Ze heeft het voor me nagevraagd en ze gaan de recepten in orde maken als het goed is. Ik hoop dus dat hij straks aangesloten wordt. Ik wil niet die dochter zijn die constant loopt te zeuren papa, maar ik wil gewoon dat er alles aan gedaan wordt om jouw comfort te borgen en dit is voor mij daar een onderdeel van. Net nog een  gesprek gehad met een van de zorgmedewerkers. Gelukkig zien ze het niet als zeuren, maar alleen maar positief dat ik er ook bovenop zit, in belang van jou.

Maaike 🌸