Leven in een doos

Mijn vader was de reden dat ik begon met het schrijven van blogs. Nu hij er niet meer is, voelt het raar en onwennig om weer te schrijven. Ik merk dat mijn gedachtes en gevoelens ook niet zo makkelijk op papier te vangen zijn op het moment. Vandaag is het alweer twee weken geleden dat mijn vader overleed. In deze twee weken hebben we zijn afscheidsdienst gehad en moest zijn kamer in het verpleeghuis leeg gehaald worden. Het is raar hoe je op de automatische piloot door gaat met regelen en hoe je geleefd wordt, terwijl het verdriet je met regelmaat keihard onderuit haalt.

De afscheidsdienst was mooi en ik denk dat mijn vader het zelf ook mooi had gevonden. Ik heb gesproken tijdens de dienst en dat voelde goed, ondanks dat het vreselijk moeilijk was en ik de woorden soms amper uit mijn mond kreeg. Het voelt nu leeg. Eerst was zijn ziel weg, daarna zijn lichaam en na het leeghalen van zijn kamer ook de spullen. Alsof zijn leven stukje bij beetje uitgewist wordt. Een aantal van zijn spullen heb ik bewaard. Spullen die heel kenmerkend van hem waren, of waar een bepaalde herinnering aan vast zit. Ik heb ze in een doos gestopt, maar ook dat voelt eigenlijk raar. Alsof zijn leven nu gereduceerd is tot de inhoudt van een doos…

Nu alles voorbij is, weet ik soms niet zo goed wat ik moet voelen. Het verdriet komt in vlagen, het ene moment voel ik me redelijk goed en het andere moment zit ik vast in gedachtes en gevoelens en kan ik alleen maar huilen. Ik merk dat ik vaak enorm moe ben en dat het al snel allemaal te veel is. Ik heb er moeite mee dat het leven ‘gewoon’ door gaat, alsof er niets veranderd is. Terwijl voor mijn gevoel juist alles veranderd is…

Maaike 🌸