Baywatch Babe

Als verzorgend personeel, ben je van alle markten thuis. Ik denk dat iedereen die in de zorg werkt dat wel herkent. Behalve zorgprofessional, ben je ook met regelmaat bijvoorbeeld de technische dienst, huishoudelijk medewerker, administratief medewerker, noem maar op! Echter, de rol van Baywatch Babe is denk ik voor veel mensen niet herkenbaar! Behalve voor mij en één van mijn collega’s!

De receptie belt, meneer van de Boom (*) heeft ongezien de gesloten units weten te verlaten en de weg richting uitgang gevonden. Doordat hij lichamelijk nog ontzettend fit is, zien bezoekers hem vaak niet als cliënt en laten hem dan naar buiten. Aangezien meneer van de Boom behoorlijk agressief kan reageren, vraag ik mijn collega om samen richting receptie te gaan, zodat we hem kunnen ophalen en mee terug naar de afdeling kunnen nemen. De witte uniform jasjes die we dragen, werken bij hem als een rode lap op een stier. In een rap tempo trekken we daarom beide in één beweging alle drukknoopjes open en gooien onze jasjes op kantoor neer.

Samen rennen we de afdeling af, de gangen door. Op deze locatie was er een mooi loopcircuit voor de cliënten, met in het midden een afgesloten tuin. Voor een hoop cliënten erg fijn om hun energie lopend kwijt te kunnen, zonder dat ze telkens een dichte deur treffen. Rennend door de gangen vervolgen we onze weg, lachend over hoe dit er wel niet uit moet zien. Al grappen makend komen we op Baywatch uit. Wie kent het niet? De serie over Amerikaanse strandwachten. Dames met een flinke boezem, slanke figuren, in hoog uitgesneden rode badpakken, die in slow motion over het strand heen rennen. We voelen ons precies als hen (behalve dan de rode badpakken, flinke boezems, slanke figuren en het slow motion effect). We passeren de codedeur, rennen richting de somatische afdeling en gaan in volle vaart de trap af naar de begane grond. Dit alles met die Baywatch Babes in onze gedachten... Bijna in een lachstuip, hilariteit op en top! We trekken de deur open, zijn nog maar een paar meter verwijderd van de receptie en dan... klapt mijn collega in volle vaart, struikelend over haar eigen voeten, plat op de grond. Dit ten overstaan van iedereen die zich op dat moment in de hal van deze locatie bevindt.

Ze krabbelt snel weer overeind, terwijl we beide bijna in onze broeken plassen van het lachen. Dat was die Baywatch Babes vast nooit gebeurd! Het is maar goed dat we niet gefilmd werden, al had ik die val wel in slow motion willen terugzien! Zodra de tranen van het lachen van onze gezichten zijn geveegd en we weer een beetje normaal kunnen functioneren, trekken we onze gezichten in de plooi. We nemen meneer van de Boom over van de receptie en begeleiden hem weer terug naar de afdeling. Eenmaal terug lachen we er nogmaals uitgebreid om. Ondertussen is het al heel wat jaren geleden dat dit gebeurde, maar achtervolgt het verhaal en de gedachte aan die Baywatch babes ons nog regelmatig. Steevast resulterend in samen flink lachen! Reden genoeg om deze herinnering in een blog vast te leggen!

Maaike van Rossum

*Deze naam is fictief in verband met privacy