D-Day, deel 1

Vandaag voelt aan als ‘D-Day’. Toen ik vanochtend wakker werd, had ik buikpijn door de gedachte aan hoe ik hem aan zou treffen. Bang dat hij zijn hakken in het zand gaat zetten en met niets akkoord gaat. Bang dat het toch een op rechterlijke machtiging gaat uitlopen… Gisteravond had ik hem aan de telefoon en vertelde ik hem dat vandaag het gesprek is over het wonen in een verpleeghuis. Fysiek kan ik hem beter bereiken als telefonisch, maar het feit dat we niet dicht bij elkaar in de buurt wonen maakt dat soms lastig realiseerbaar. Hij legde de telefoon neer en wilde er niet meer over praten. Ik heb hem gelaten en ben vanochtend gelijk naar ze toe gegaan, nadat ik mijn kinderen naar school had gebracht.

Als ik bij ze binnen kom, staat hij net in de achtertuin een sigaretje te roken. Om hem wat vrolijker te maken, heb ik een tas dopjes mee die ik de dag ervoor van een oud collega heb gekregen. Hij spaart deze altijd voor de dagbesteding en hij vind het geweldig om ze daar af te geven. Het geeft hem een nuttig gevoel en ook nu verschijnt er een grote lach op zijn gezicht als hij de tas ziet.

Als hij zijn sigaretje opgerookt heeft, ga ik opnieuw het gesprek met hem aan. Ik vertel hem waarom ik er ben, wat het gesprek inhoudt en de gevolgen van het wel of niet akkoord gaan. Hij is tot mijn opluchting een stuk gemoedelijker in vergelijking met gisteravond en lijkt goed te begrijpen wat ik vertel. Hij maakt zelfs een grapje over dat hij niet op een te hoge etage moet wonen, omdat hij anders een TomTom nodig heeft. Waarop ik als inkoppertje de ‘BenBen’ voorstel, gebaseerd op zijn naam. We hebben nog een paar uur te overbruggen tot het gesprek. Tijd die ik gebruik om hem nog wat af te leiden en de sfeer en zijn stemming goed te houden...

Maaike 🌸