D-Day, deel 2

Over een kwartiertje begint het gesprek. “Vind je het spannend pap?”, vraag ik hem. Hij kijkt me aan en bevestigt dit. Zelf voel ik de spanning in mijn buik ook toe nemen naarmate de tijd vordert. Aan de ene kant wil ik het gesprek achter de rug hebben, terwijl ik aan de andere kant het liefst hard weg zou willen rennen. Een paar minuten later staat de casemanager voor de deur, die ook bij het gesprek aanwezig zal zijn. Samen hebben we het nogmaals met mijn vader over wat we zo gaan bespreken en waarom dit is. Hij zit naast me op de bank en het voelt bijna alsof hij een kind is wat straf krijgt. Zijn gezicht staat gespannen en hij zit in elkaar. Ik pak zijn hand vast en zeg hem dat we dit samen doen. Stap voor stap… Hij slaakt een zucht en houdt mijn hand stevig vast.

Het gesprek is online via beeldbellen, omdat de CIZ medewerker geveld is door corona. Verre van ideaal, doordat het gehoor van mijn vader niet zo best is. We hadden het gesprek kunnen verzetten, maar dat zag ik niet zitten. We moesten al een aantal weken wachten en de nood tot opname begint toch echt wel steeds groter te worden. In overleg met de CIZ medewerkster, herhaal ik alles wat ze vertelt en vraagt, zodat mijn vader het hoort, begrijpt en hierop kan reageren. Hij is rustig, meegaand en soms wat emotioneel tijdens het gesprek. Soms kan hij moeilijk uit zijn woorden komen, maar hij weet goed duidelijk te maken wat zijn standpunt is met betrekking tot opname in een verpleeghuis.

De situatie is helder voor de dame van het CIZ en ze vertelt hoe de verdere gang van zaken zal zijn. Eén deze dagen krijgen we het officiële bericht, maar ze laat doorschemeren dat de WZD afgegeven zal gaan worden. Als het gesprek ten einde is, praten we nog even na met elkaar. Ik vertel mijn vader dat hij het hartstikke goed gedaan heeft. Hij raakt geëmotioneerd, staat op en loopt door de huiskamer met zijn ziel onder de arm. Ik stel voor om even een stukje te gaan fietsen en samen fietsen we kort hierna naar landgoed Biljoen. We zitten een poosje op een bankje, soms praten we en soms laten we onze gedachtes de stiltes opvullen. We doen het samen, stap voor stap…

Maaike 🌸