Laatste keren

Mijn dochters zijn beide in de zomer geboren, de jongste in juli en de oudste in augustus. Wanneer we hun verjaardag vieren met familie en vrienden, vieren we dat altijd tegelijk ergens in het midden. Dan hoeven we het maar één keer te vieren en doen we dit uitgebreid met avondeten erbij, aangezien we ook familie hebben die wat verder moet rijden. Gezellig en praktisch!

Mijn vader is ook altijd van de partij geweest hierbij. Het afgelopen jaar is hij echter cognitief wel flink achteruit gegaan, waardoor er wat twijfels waren of we dit nog wel moesten willen voor hem. Ik vond echter ook wel dat we niet per definitie hier vooraf al nee op moesten zeggen, juist omdat hij altijd zo enorm van zijn kleindochters geniet. Ik had dus met mijn moeder afgesproken dat we gewoon zouden kijken hoe het gaat en dat als het toch te veel bleek te zijn, mijn broer hem terug zou brengen naar huis.

Juist door zijn aanwezigheid op de verjaardag van de meiden, viel me des te meer op hoe hij ingeleverd heeft het afgelopen jaar. Waar hij voorheen nog naar andere mensen liep en op zijn manier een praatje maakte, zie ik nu een afhankelijk man die veel in zijn eigen wereld zit. En waar hij aan de ene kant geniet van het ‘erbij zijn’, merk ik ook dat het al snel te druk is voor hem en dat er te veel prikkels zijn. Het besef dat dit dus de laatste keer is, dat hij in deze vorm aanwezig kan zijn op de verjaardag van zijn kleindochters, doet me verdriet. En natuurlijk kunnen we er altijd een feestje in aangepaste vorm voor hem van maken, maar toch voelt dat anders. Het is weer een beetje meer afscheid nemen. Van de man, vader, opa, die hij ooit was en door de dementie nooit meer zal zijn… Het besef dat dit weer één van die ‘laatste keren’ momenten zijn. Momenten die er niet meer gaan komen, nooit meer…

Maaike 🌸