DementieBlogs.nl  -
Verhalen over mijn werk en leven

Witte vlekjes

Drie jaar geleden schreef ik deze blog, na een bezoek met mijn vader aan de neuroloog. In die tijd voelde het niet goed om deze blog te plaatsen. Er was een stuk zelfacceptatie nodig, waardoor deze blog in de vergetelheid raakte. Tot ik hem pas geleden weer tegen kwam! Nu wil ik hem toch graag delen. Mijn vader, mijn lieve sterke vader. Ik hou zo ontzettend veel van hem! Dit is hem overkomen. Dit is óns overkomen. Die dag bij de neuroloog, volgde de diagnose...


𝗝𝘂𝗻𝗶 𝟮𝟬𝟭𝟴 - 𝗪𝗶𝘁𝘁𝗲 𝘃𝗹𝗲𝗸𝗷𝗲𝘀

Er zijn witte vlekjes op de hersenen te zien, vertelt de neuroloog. “Witte vlekjes op je hersenen zijn niet goed!!!” schiet er door mijn hoofd heen. Ik houd mijn mond, sta eigenlijk met mijn mond vol tanden en wacht af tot hij verder gaat met praten. Ik wil duidelijke uitleg, dat heb ik nodig. Voor mezelf, maar ook om het uit te kunnen leggen. Allereerst natuurlijk aan mijn vader die het vast niet allemaal kan onthouden. Maar ook aan mijn moeder, broer en alle andere mensen die zo lief en betrokken zijn met het welzijn van mijn vader.

Mijn vader zit naast me, stil en starend naar de neuroloog. Ik kan hem niet goed peilen, vraag me af wat er door zijn hoofd gaat. Ik merk aan mezelf dat ik een soort van zenuwachtig word, maar ook opluchting voel dat er iets gevonden is en dat we nu eindelijk duidelijkheid krijgen. De neuroloog gaat verder met zijn verhaal. Vasculaire witte stof afwijkingen. Witte vlekjes zijn bij mensen op leeftijd ook vaak te zien, het gevolg van een ouder wordend brein. Maar mijn vader is niet oud! Hij is pas 64 jaar! De neuroloog vertelt dat het aantal witte vlekjes niet strookt met de leeftijd van mijn vader. Simpel gezegd: de huidige staat van zijn hersenen is ouder, dan zijn daadwerkelijke leeftijd. De verzorgende in mij neemt het op dat moment weer over en vanuit mijn automatisme stel ik vragen die ik nodig heb om de situatie helder te krijgen: wat is de oorzaak, is hier medicatie voor om het te verbeteren of te remmen, wat gaat het verloop zijn.

Een aantal dingen zijn in ieder geval duidelijk geworden: beter als dat zijn hersens nu zijn, zullen ze niet meer worden. De schade die er zit, is onherstelbaar. De cognitieve stoornissen die hij heeft, zijn dus blijvend van aard. Op den duur zullen de witte vlekjes toe nemen en de cognitieve stoornissen verergeren. Een mengeling aan gevoelens passeert de revue. Opluchting dat er duidelijkheid is en dat we weten wat er aan de hand is, verdriet dat dit niet op te lossen valt en alleen maar erger zal gaan worden.

Maar bovenal rijst de vraag: wat nu?

Maaike van Rossum