Het verpleeghuis

Als we door de hoofdingang naar binnen lopen, begint hij vertwijfeld om zich heen te kijken. Eenmaal binnen benoemt hij dat hij denkt dat we hier verkeerd zijn. Ik leg mijn vader nogmaals uit dat we niet naar de dagbesteding gaan, waarvan de ingang aan de zijkant van dit zelfde gebouw zit. Vandaag gaan we kijken in het verpleeghuis, om een indruk te krijgen van hoe de afdelingen en kamers eruit zien. Hij knikt instemmend, maar ik kan niet goed pijlen of het echt binnen komt bij hem.

De cliëntadviseur neemt ons mee, om eerst in gesprek te gaan. Ze vertelt over het huis en de afdelingen, over de kamers en over hoe het verloop van plaatsing is. Mijn vader kijkt haar soms aandachtig aan, om vervolgens weer om zich heen te kijken. Op een ander moment begint hij een heel ander gesprek, dan het onderwerp waar het op dat moment over gaat. Gelukkig gaat de betreffende cliëntadviseur hier goed mee om en blijft het een relaxt gesprek.

Aansluitend gaan we op een afdeling kijken en een lege kamer bezichtigen. De kamer is vrij ruim en de afdeling ziet er gezellig uit. Een paar jaar geleden hebben ze hier nog de Anneke van der Plaats award gewonnen. In de gang komen we wat rondscharrelende dames tegen die hier ook wonen, waarvan er één opeens vol enthousiasme tegen mijn vader begint te praten. Mijn vader blijkt haar van de dagbesteding te kennen en herkend haar ook. Ze beginnen een, op hun manier, gesprek met elkaar te voeren.

Terwijl ik voor hen uit loop, hoor ik mijn vader plots zeggen: “Ik kom hier binnenkort waarschijnlijk ook wonen”. De dame roept uit hoe gezellig dat wel niet is. Als we later beneden komen in de recreatieruimte, komt hij wederom bekenden tegen, waartegen hij dezelfde uitspraak doet. Een uitspraak die me enorm oplucht, omdat het laat blijken dat hij begrijpt wat er gebeurt en wat we op dat moment aan het doen zijn. Als ik die avond thuis op de bank zit, voel ik me echter weer schuldig over het feit dat ik opgelucht was. Soms is het echt een rollercoaster aan emoties…

Maaike 🌸