Vaderdag 2023

Het is ongeveer vijf jaar geleden dat mijn vader de diagnose dementie kreeg. In die vijf jaar heb ik geprobeerd om los te laten wat ik niet kan veranderen en energie te stoppen in de tijd die we nog hebben en het beleven van fijne momenten samen met elkaar. Dit klinkt overigens heel simpel, maar is een enorme inwendige strijd met mezelf geweest (en soms nog steeds)… Ik kan echter zijn ziekte niet ongedaan maken, maar het maken van herinneringen is des te waardevoller geworden. Vaderdag draait dus niet zozeer om cadeautjes, maar om samen zijn en iets doen waar mijn vader nog van kan genieten.

Met mijn gezin en mijn vader zijn we dus naar Terlet gereden, een zweefvliegveld in Arnhem. Hier had hij het zelf regelmatig over, omdat hij hier met de dagbesteding ooit eens heen geweest is. Als klein meisje ben ik er ook wel eens geweest met mijn ouders, al heb ik daar zelf geen herinneringen meer aan. Op de heenweg had mijn vader toch wel wat zorgen en vroeg hij zich hardop af, of er wel gevlogen werd omdat het toch wel wat bewolkt was. Gelukkig waren zijn zorgen ongegrond en zagen we bij aankomst al direct een hoop zweefvliegtuigen klaar staan om op te stijgen.

Het werd een middag, waarin hij genoten heeft van de overvliegende zweefvliegtuigen, samen wat drinken op het terras en de aanwezigheid van zijn kleindochters. Als volwaardig mens in het leven staan, even los zijn van de ziekte die zijn wereld steeds kleiner maakt. Als ik hem terug breng herinnert hij me aan de belofte die ik kort daarvoor gedaan heb, om met mooi weer nog eens terug te gaan. Ik geef hem een knuffel en zeg: ‘beloofd pap!’

Maaike 🌸