Hij herkent ze niet

De kinderen lopen met de honden vooruit, naar de kamer van mijn vader. Ze zijn vrolijk en de hondjes zijn enthousiast dat ze mee mogen. Ik loop zo’n twee meter achter hen en zie hoe ze de kamer van mijn vader, hun opa, binnen lopen. Als ik in de deuropening sta, hoor ik mijn vader zeggen: “Hey, zijn dat kooikers?” Ik zie hoe hij mijn dochters glazig aan kijkt en voel een schok door mijn lijf heen trekken, op het moment dat ik besef dat hij ze niet herkent.

Terwijl ik inwendig tegen mezelf zeg ‘kom op Maaike, keep it together’, zeg ik op luchtige toon tegen mijn vader: “Hoi papa!”. Mijn vader draait zich naar me toe en op het moment dat hij me ziet, kan ik bijna letterlijk het kwartje zien vallen bij hem en herkent hij zijn eigen kleindochters weer. Ik vermoed dat de situatie even te snel ging voor hem, waardoor zijn hersenen het allemaal niet konden bijbenen en plaatsen. Pas toen hij mij zag, kon hij de link in zijn hoofd maken. Het lijkt alsof hij het zelf niet eens merkte en ik zeg er verder niets over tegen hem. Hij geniet er van dat we er zijn en dat is het belangrijkste!

Mijn dochters hebben niet gemerkt dat hun opa ze even niet herkende, maar voor mij was het wel even een reality check. Dit is hoe het gaat zijn. Straks weet hij hun namen niet meer en daarna herkent hij ze niet meer. Tot het moment komt, dat ook mijn naam, gezicht, leven, uitgewist wordt uit zijn geheugen door de dementie. Alsof we nooit bestaan hebben. Voor nu kan ik alleen maar hopen dat dit moment nog heel lang mag duren…

Maaike 🌸