Zwartkijker

Als ik zijn kamer binnen loop, moet ik eigenlijk wel lachen om wat ik zie. Hij zit op zijn bed en is geconcentreerd bezig met een mapje foto’s van vroeger. Mijn vader draagt een bril, maar op dit moment heeft hij zijn zonnebril met sterkte op, terwijl zijn gordijn half dicht is en de grote plafondlamp aan is. Hij heeft me niet in de gaten en gaat rustig door met waar hij mee bezig is. “Hey zwartkijker, wat ben je aan het doen?” zeg ik tegen hem.

Ik zie zijn verbaasde blik richting de deur gaan en een glimlach op zijn gezicht verschijnen als hij me ziet staan. Ik loop naar hem toe en zeg hem dat hij zijn zonnebril op heeft, in plaats van zijn gewone bril. Mijn woorden komen echter niet binnen, omdat zijn focus nog op de foto’s ligt. Ik pak zijn brillenkoker, haal zijn gewone bril eruit en poets hem even op. “Kijk eens pap, zullen we ruilen?” Hij kijkt verbaasd naar de bril die ik in mijn uitgestoken hand heb liggen en heeft op dat moment door dat hij de verkeerde bril op heeft. We ruilen van bril, waarna hij lachend zegt dat dit stukken beter is.

Hij wenkt me naar zijn bed, waar we samen opnieuw de foto’s bekijken. Foto’s die ik al heel vaak heb gezien, maar waarvan ik merk dat hij denkt dat het de eerste keer is dat ik ze zie. Foto’s van hem als klein jongetje en foto’s van toen hij een jaar of 20 was en in dienst zat. Vol trots laat hij ze zien en zoals elke keer maak ik hetzelfde grapje: “Nou pap, toen had je nog een stuk meer haar”. Hij moet er om lachen en wrijft over zijn half kale hoofd heen. Als we klaar zijn met kijken, stopt hij ze weer in het mapje. Een werkje waar hij minstens 5 minuten over doet, omdat het precies op zijn manier moet. Ik laat hem en kijk toe hoe zijn bibberige vingers, de rond de 20 jaar jonge versie van hem zelf weer opbergt. Het mapje gaat vervolgens weer terug in zijn kast, tot de volgende keer dat ik ze weer ‘voor het eerst’ mag zien…

Maaike 🌸