De oude steenfabriek

Ik zie dat mijn moeder belt en neem op: “Hoi mam, hoe is het?” Als ze begint te praten, hoor ik dat het helemaal mis is. Ze is emotioneel en verteld dat mijn vader ontzettend boos is. Boosheid die de afgelopen dagen al telkens aanwezig was, maar die nu tot een flinke confrontatie heeft geleid. Er zijn harde woorden gevallen en uitspraken gedaan, waar ik me zorgen over maak.

Ik probeer haar gerust te stellen en zeg haar dat ik zo terug bel. Op dat moment besluit ik dat ik er direct naar toe moet en na het op de hoogte brengen van mijn moeder, man en kinderen, stap ik in de auto om de rit van bijna 60km te gaan maken. Ik voel de stress in mijn lichaam en mijn hoofd draait overuren. Ongeveer halverwege besluit mijn auto er dan ook nog eens mee op te houden, waardoor ik op de vluchtstrook van de snelweg strand. Een knipperend motorlampje, voorbij razend verkeer, een nieuwe gevarendriehoek die kapot breekt zodra ik hem in elkaar probeer te zetten... Dat kan er ook nog wel bij! Een aardige meneer van de Pechhulp sleept me naar een veilige plek en kijkt de auto na. Hij kan niets bijzonders vinden en de auto lijkt het weer gewoon te doen. In overleg met hem vervolg ik mijn weg en kom, later dan gepland, bij mijn ouders aan.

Mijn vader doet de deur open en laat me binnen. Ik vraag hem of hij met me mee gaat, even uitwaaien. Samen rijden we naar de IJssel, de plek waar ik als jong meisje geregeld kwam. Op het bankje kijken we naar het water, een voorbij varende boot. We praten over wat er gebeurd is, over de moeilijke en serieuze zaken, met soms wat luchtige afdwalingen en stiltes tussendoor.

We vervolgen onze weg naar de plek waar de pont vroeger aanmeerde, het stromende beekje en de Oude Steenfabriek. De plek waar hij mij als kind heeft leren fietsen. Het gebied is afgezet, maar roept een hoop herinneringen op. Daar, op die afzetting, vinden we een mooie geverfde steen. Beter bekend als een “Happy Stone”. Alsof het zo moest zijn...

Als we het koud krijgen en het donkerder begint te worden, rijden we terug. Het even uitwaaien en praten, heeft hem goed gedaan. Thuis praten we nog even verder met mijn moeder erbij. De trigger van zijn boosheid, is vermoed ik de levensloop lijst die hij van de dagbesteding mee kreeg vorige week. Zijn jeugd was moeizaam en de combinatie van zijn dementie en de lijst, heeft een hoop opgerakeld. Om de druk van de levensloop lijst weg te halen, bespreek ik hem met mijn vader en vul hem in op de manier die voor hem oké is. Als ik naar huis ga, neem ik de lijst mee; weg uit zijn huis, weg uit zijn hoofd...

Maaike van Rossum