DementieBlogs.nl  -
Verhalen over mijn werk en leven

De weg kwijt

We zijn een paar dagen weg met de caravan en de hondjes logeren bij mijn ouders. Zo nu en dan kijk ik even op mijn mobiel of ik nog berichtjes heb ontvangen. Als ik die middag op mijn telefoon kijk, zie ik dat ik een berichtje van mijn moeder heb gekregen. Ik lees hem drie keer door, terwijl de woorden langzaam betekenis krijgen in mijn hoofd. Ik druk het berichtje weg en leg mijn telefoon aan de kant. Ik probeer de stroom aan gedachtes in mijn hoofd te negeren, terwijl ik tranen achter mijn ogen voel branden. Ik weet dat we telkens een stap achteruit gaan, maar dit soort situaties komen toch hard binnen.

Na een paar minuten pak ik mijn telefoon weer en bel mijn moeder op. Ze neemt op en we praten even kort over het berichtje wat ze me gestuurd heeft, aangezien mijn vader op dat moment ook in de kamer zit. Ik spreek met haar af dat we het er die zaterdag nog even over hebben, als ik de hondjes weer kom ophalen.

Die zaterdag praat ik er eerst met mijn moeder over en later in de tuin met mijn vader.  Ik vraag hem: “Papa, was je de weg kwijt geraakt toen je de hondjes van de week uit liet?” Ik krijg een antwoord wat niet kloppend is bij de vraag die ik stelde en herhaal mijn vraag. Ik zie hoe de woorden bij hem binnenkomen en hoe hij opeens compleet zenuwachtig en onzeker wordt in houding en gedrag: als een klein kind wat op zijn kop krijgt... Vervolgens vertelt hij dat hij de honden ging uitlaten en dat de riemen door elkaar gingen. Hij was zo op gegaan in het uit elkaar halen van de riemen, dat hij daarna niet meer wist waar hij was. Hij heeft een hele poos rond gelopen en uiteindelijk de weg weer terug gevonden.

Ik probeer hem gerust te stellen en zeg hem dat het niet erg is, dat dit kan gebeuren. Samen met hem spreek ik af, dat ik een kaartje zal maken met zijn gegevens erop en mijn en mijn moeders telefoonnummer. Deze kan hij dan in zijn portemonnee stoppen, voor als hij ooit nog eens de weg kwijt raakt en hulp nodig heeft.

Als ik die avond weer naar huis ga, geef ik hem een dikke knuffel en fluister in zijn oor “Ik hou van jou papa”.

Maaike van Rossum