Verborgen tranen

Vanochtend was ik bij mijn ouders, in verband met het gesprek met de casemanager dementie van mijn vader. Na aanleiding van de situatie vorige week, had ik zelf gevraagd om een gesprek op korte termijn. Hij gaat achteruit en het is belangrijk om in gesprek met elkaar te blijven, over hoe we verder moeten en wat hierbij nodig is.

En ondanks dat de inhoud van het gesprek me op zich mee viel, was het mijn vader die me zo vreselijk raakte. Ik merk dat hij het moeilijk heeft. Zijn houding is gespannen en hij komt door de spanning nóg moeilijker dan anders uit zijn woorden. Ik zie een man, waar ik zielsveel van hou. Breekbaar en onzeker. Hij probeert het gesprek te volgen, maar ik merk dat veel stukken niet bij hem binnen komen. Het ene moment kijkt hij me aan met ogen waarin ik bijna letterlijk de woorden “help me” kan aflezen, terwijl hij op het volgende moment zich compleet lijkt terug te trekken in zijn eigen veilige wereld. Ergens diep van binnen, waar niemand op dat moment even kan komen.

Ik vind het belangrijk, dat hij begrijpt voor welke beslissingen we staan. Ik wil niets doen, wat hij niet wil. Maar ik weet ook dat we steeds dichter het punt naderen, waarbij thuis wonen geen optie meer zal zijn. Ook dit onderwerp bespreken we samen met de casemanager. Natuurlijk willen we dat hij nog zo lang mogelijk thuis kan blijven, maar wat als dat niet meer kan... Het grijpt me enorm aan en tijdens het gesprek schiet ik vol. Ik ben (te) visueel ingesteld, zie mijn vader van 67 jaar al tussen cliënten van 85+ zitten. Terwijl mijn hart heel hard “nee, nee, nee” roept, zegt mijn verstand me dat opname uiteindelijk onvermijdelijk zal zijn. Dankzij de lieve en betrokken casemanager, hebben we gelukkig weer wat handvatten om te proberen dit moment zo ver mogelijk uit te stellen.

Het uitlaten van mijn honden, vind ik vaak een welkom rustpunt. Spotify aan, oortjes in en gaan. Een goede manier om mijn hoofd leeg te maken, al lukt dit niet altijd. Even wat tijd voor mezelf. Die avond loop ik weer buiten, terwijl het gesprek als een trein door mijn hoofd heen blijft denderen. Het begint te regenen en ik voel de druppels in mijn gezicht slaan. Ondanks dat het de hele dag al wisselvallig is, voelt het alsof deze regenbui speciaal voor mij is bedoeld. Starend naar de lucht vermengen mijn tranen zich met de regendruppels, onopvallend en verborgen voor de buitenwereld...

Maaike van Rossum