Louise

Tijdens mijn eerste echte vaste baan in de zorg, leerde ik haar kennen. Ze was mijn collega, maar bovenal was ze een geweldig leuk mens! Lief voor de cliënten, enthousiast, altijd vrolijk, groot gevoel voor humor. Ze was geen stilzitter, ze was altijd druk bezig met van alles en nog wat. Ze had plezier in haar werk en in het leven. Ze had altijd een lach op haar gezicht en haar ogen straalden altijd mee. En als je zelf dan een baaldag had, wist zij altijd wel weer een glimlach tevoorschijn te toveren. Zulke mensen zijn zeldzaam, zulke mensen in je leven moet je koesteren!

Het is alweer ruim 10 jaar geleden dat ze overleed. Deze prachtige, sterke vrouw. We hadden elkaar al tijden niet meer gesproken, doordat ik ondertussen was verhuisd en van baan was gewisseld. Ondanks dat blijven sommige mensen dan alsnog deel uitmaken van je leven, van je herinneringen. Ze was ondertussen zelf moeder geworden van een prachtig zoontje.

Ik kan me die dag nog voor de geest halen, alsof het gisteren was. Ik was thuis en hoorde op de radio over wat zich afgespeeld had, vlak bij mijn geboorteplaats. Getriggerd door de informatie, zocht ik op internet wat er nou precies aan de hand was. Een familie drama, een afschuwelijke situatie!

Kort hierna kwam ik erachter dat zij die vrouw was… Hun zoontje was gelukkig niet thuis geweest en was dus oké. Kippenvel over mijn hele lichaam, ongeloof, verdriet. Waarom zij? Ze stond vol in het leven. Hield van het leven!

De wereld verloor die bewuste dag in maart een prachtig mens, maar de herinnering aan haar is onuitwisbaar.

Maaike van Rossum