Jenga

Soms heb ik gewoon van die momenten dat het intense verdriet me een beetje overvalt. Zo ook vandaag… Vaak zijn het van die kleine dingen die het verdriet triggeren, zoals nu met een liedje wat ik aan het luisteren ben. De tekst raakt me en doet me beseffen dat elke dag die voorbij gaat, een dag dichter bij de dood is. Het voelt alsof we elke keer weer een beetje meer afscheid moeten nemen van mijn vader en dat voelt zo verdomd oneerlijk.

Gister had ik het er nog met een collega over. Dat we met regelmaat cliënten hebben die ver in de 90 zijn en soms eigenlijk gewoon aan het wachten zijn tot ze mogen sterven. Die het gevoel hebben dat hun leven is voltooid en dat sterven een verlossing is… En dan heb je mijn vader, 69 jaar jong(!!!)… Hij heeft geen dag van zijn leven kunnen genieten van zijn pensioen, doordat hij met zijn 64ste deze klote ziekte bleek te hebben.

Ken je dat spel Jenga? Zo’n houten blokjes toren, waar je telkens een blokje uit moet schuiven. Mijn vader is die toren en de dementie is degene die de blokjes er tussen uit haalt. De toren wordt steeds instabieler, steeds wankeler. Net zo lang tot hij omvalt en er niets meer van die toren over is. Dat is wat dementie doet met hem. En ik kan alleen maar toekijken en hopen dat de toren nog even blijft staan.

Maaike 🌸