Papieren herinneringen

Net op het moment dat ik een bepaald onderwerp met mijn moeder wil bespreken, schuift ze opeens een aantal papieren blaadjes naar me toe. Ze vertelt dat ze deze achter in een schrijfblok gevonden heeft en ze wil ze me graag laten zien. Zodra ik het stapeltje openvouw, krijg ik gelijk een brok in mijn keel. Ik herken het handschrift op de volgeschreven blaadjes meteen, als dat van mijn vader.

Het kost me moeite om mijn tranen in bedwang te houden terwijl ik begin te lezen. Wanneer ik bij de derde alinea aankom, rollen ze echter zonder rem over mijn wangen. Het raakt me recht in mijn hart. Ik vind het mooi om te lezen, maar ook heel erg pijnlijk tegelijk. De manier waarop hij over me schrijft, het zien van zijn handschrift, de waarde die deze door hem geschreven herinneringen voor mij hebben. Met aan de andere kant het besef dat hij nu niet eens meer een normale zin kan schrijven en een hoop van deze herinneringen al verloren zijn gegaan door de dementie die zich steeds meer meester maakt van zijn lichaam en geest. Een leven dat steeds verder afbrokkelt, alsof de herinneringen die hij toen op papier gezet heeft, nooit gebeurd zijn.

Ik vraag me af wanneer hij dit geschreven heeft. Schreef hij het voor mij? Schreef hij het voor mijn bruiloft? Was hij al ziek toen hij dit schreef? Schreef hij het voor zichzelf, om de herinneringen vast te houden die hij had van mijn jeugd? Mijn moeder weet het niet. Aan mijn vader kan ik het niet meer vragen en dat doet verdomd veel zeer…

Maaike 🌸