Spotify

Op sommige momenten overvalt het me opeens. Gedachtes, emoties, over wat is en over wat nog zal gaan komen. Soms vanuit het niets en soms door kleine triggers.

Vanochtend zat mijn oudste dochter via Spotify, op mijn telefoon liedjes af te spelen in de auto. We waren met zijn drietjes schoenen wezen kopen, waren prima geslaagd en de sfeer was dus goed. Er kwam van alles voorbij, van kinderen voor kinderen tot aan Armin van Buuren. Gezellig meezingend gaven we één groot optreden in de auto. Tot ze plots het lied van Stef Bos op zet, “Papa”.

En terwijl we mee zingen met de tekst, voel ik mijn keel steeds verder dicht knijpen en de tranen achter mijn ogen branden. Tot we op het stuk komen waarop hij zingt: “Dus we komen elkaar na de dood, na de dood, nooit meer tegen. Maar papa, ik hou steeds meer van jou”. Stille tranen rollen over mijn wangen.

Mijn dochter heeft eerst niets door, tot ze merkt dat ik niet meer mee zing. Ik voel hoe ze aandachtig naar me kijkt, terwijl ik mijn blik op de weg houd. “Mama, waarom ben je verdrietig?” vraagt ze me. Ik vertel haar dat ik verdrietig werd door de tekst, omdat ik het mooi vond en ook steeds meer van mijn papa houd. “Ja, dat snap ik wel” zegt ze en veegt mijn tranen weg…

Papa, ik hou steeds meer van jou!

Maaike 🌸