Gast in eigen huis

Mijn twee honden zijn ontzettend belangrijk voor hem. Toen ik hem dus op kwam halen, had ik ze mee genomen. Zodra hij ons de gang in ziet lopen, verschijnt er een grote lach op zijn gezicht. Hij begroet me, aait de honden en vertelt vol trots tegen de aanwezige zorgmedewerker dat ik zijn dochter ben en welk ras de honden zijn. Als ik hem vraag of hij het leuk vindt om mee naar mam te gaan, reageert hij enthousiast en gaat gelijk naar zijn kamer om zijn jas aan te trekken. Samen lopen we naar huis en onderweg verzoekt hij me vriendelijk, doch dringend, om één van de hondenriemen (met hond) aan hem te geven. Het is een ontspannen wandeling van nog geen tien minuten, waarin hij vrolijk tegen mij en de honden aan kletst en we ieder een hond aan de riem hebben.

Eenmaal thuis bij mijn moeder, merk ik dat zijn stemming omslaat. Ondanks dat hij het heel erg fijn vindt om thuis te zijn bij mijn moeder, het huis waar ze bijna 40 jaar samen gewoond hebben, is het ook heel moeilijk. Het confronteert hem met zijn ziekte en het feit dat hij hierdoor niet meer thuis kan wonen. Hij loopt door de woonkamer, alsof hij een gast in zijn eigen huis is. De spullen die ze al jaren hebben, worden door hem bekeken alsof hij ze in een ver verleden ooit gezien heeft. Als hij aan de eettafel gaat zitten, breekt hij. Hij begint te huilen en is intens verdrietig. Ik probeer hem te steunen en te troosten in zijn verdriet. Het verdriet van wat ooit was en nu niet meer is, in combinatie met oud verdriet uit zijn jeugd, maakt hem echter ontroostbaar. Voor mijn moeder is het lastig, ze kan niet goed met het verdriet van mijn vader om gaan en dat zorgt voor extra negatieve lading. Samen met mijn vader besluiten we na het middageten weer terug naar de zorginstelling te gaan waar hij woont.

Ik vind het lastig om in te schatten waar we goed aan doen. Het voelt alsof we op een tweesprong staan. Halen we hem nog wel op om mee naar mijn moeder te gaan, of wegen de voordelen niet meer op tegen de nadelen? Mijn vader kan hier zelf ook geen antwoord op geven op dit moment. Voor nu laten we het onderwerp rusten en een volgende keer zien we wel wat we doen. Als ik hem weer op zijn kamer heb gebracht, zitten we nog even samen. Als hij weer enigszins rustig is, besluit ik te gaan. Ondanks dat ik hem met alle liefde wil helpen, zijn dit de situaties die me compleet leeg zuigen. In het bijzijn van mijn vader houd ik me groot, maar in de auto naar huis laat ik mijn tranen en frustraties even de vrije loop.

Maaike 🌸