Verdriet

Ik denk dat je gerust kan zeggen, dat ik best een ‘emotioneel’ persoon ben. Bij een zielige scène in een film, rollen de tranen binnen luttele secondes over mijn wangen. Toen ik zwanger was ging dit zelfs nog een stapje verder. Er hoefde maar een zielige reclame voorbij te komen (lees: dierenmishandeling o.i.d.) en daar waren de waterlanders al…

Hoe anders was dit bij mijn vader. Hij is iemand die niet snel zijn emoties liet zien, een binnenvetter. Ik vermoed dat dit mede te maken heeft gehad met zijn jeugd, welke niet makkelijk is geweest. De keren dat ik hem heb zien huilen toen ik nog kind was, zijn op een hand te tellen. Juist doordat hij zijn verdriet zelden liet zien, maakte de keren dat ik dit wel zag enorme indruk op mij. Zo was daar bijvoorbeeld de keer dat hij hoorde dat een goede vriend van mijn moeder en hem overleden was, of de keer dat we ons hondje moesten laten inslapen. Ik kan me deze momenten nog exact voor de geest halen, ongeacht dat ik nog jong was. Mijn sterke vader, die op dat moment even niet meer sterk kon zijn…

Misschien klinkt het heel gek, maar dat is één van de weinige dingen waar zijn ziekte voor mijn gevoel een positief effect in heeft gehad. Het delen van zijn emoties. Waar hij normaal een muur voor iedereen optrok en alle pijn en verdriet bij zichzelf hield, houdt diezelfde muur nu vaak tegenover mij geen stand meer. En nee, dat is zeker niet altijd makkelijk en soms simpelweg verdomd moeilijk voor ons beide. Het brengt ons echter ook wat moois. Het heeft ons zo veel dichter bij elkaar gebracht. We vinden elkaar in het verdriet om wat was en wat is. En dat is helemaal oké, want het verdriet mag er zijn!

Maaike 🌸