Kom maar opa

Het blijft me altijd verbazen, de puurheid die je in kinderen ziet. Als ik zie hoe mijn kinderen omgaan met mijn vader, voel ik met regelmaat een mengeling aan gevoelens: trots op mijn sterke vader, verdriet om het feit dat hij niet de opa kan zijn die hij had willen zijn, maar dankbaar dat we deze momenten nog mogen delen met elkaar. Mijn kinderen zien hun opa zoals hij is: het prachtige mens en niet de vreselijke ziekte. Ze weten dat hij ziek is en dat hij steeds minder kan, maar dat is oké voor hen. Opa is opa en ze voelen zijn liefde voor hen, ondanks zijn ziekte.

Het maakt me trots om te zien hoe mijn dochters omgaan met deze situatie. Soms zou ik willen dat ik meer van hun onbevangenheid kon hebben. Kinderen zijn flexibel, ze bewegen bijna moeiteloos mee in de situatie zoals die is. De situatie die ik soms zo verschrikkelijk moeilijk vind om te aanschouwen. Steeds meer afscheid nemen, steeds meer loslaten van de man en vader die hij was, steeds weer een stukje rouw…

En als ik dan zie hoe ze daar samen staan: mijn vader met zijn twee kleindochters naast zich, de armen om elkaar heen geslagen, samen kijkend naar het water. Dan voel ik de liefde tussen deze drie generaties zo sterk, dat ik stiekem een paar tranen weg moet vegen. Wanneer ik zeg dat het tijd is om weer te gaan, nemen ze opa bij de hand en leiden hem mee terug naar de auto: ‘Kom maar opa, loop maar met ons mee’.

Maaike 🌸