Kleur bekennen
Oké, ik beken kleur! Ik ben er zo één! Zo’n zorgmedewerker, die ook mantelzorger is. Zo’n controlfreak die minimaal 2x per dag (en tot mijn schaamte soms ook wel vaker) de rapportage leest en overal van op de hoogte wil zijn. Nu ik dit typ, denk ik overigens ook gelijk weer: ‘Oeh, even checken zo of er nog iets bijzonders is geschreven in de rapportage’. Slecht hè, de balans is nog ver te zoeken! Maar het feit dat ik me dit besef, is gelukkig een goede eerste stap om hier over na te denken en mee om te leren gaan.
En even voor de goede orde: ik doe heel erg mijn best om niet zo’n dochter te zijn! Zo één waarvan de zorgmedewerkers op de afdeling denken: “Oh help, daar heb je haar weer!” Want uit ervaring weet ik zelf, dat dit soms de meest ‘lastige’ contactpersonen zijn…die dochters die zelf ook in de zorg werken. Tot nu toe lukt dat volgens mij wel aardig. En ja, dat is soms hartstikke lastig! Want er zullen gaandeweg dingen zijn waar ik wat van vind. Of dingen die ik vanuit mijn eigen werkervaring wellicht anders zou aanpakken. Gelukkig is dit nog niet voor gekomen en heb ik nog even tijd om te wennen aan mijn nieuwe rol. En zoals ik zelf altijd zeg als een contactpersoon benoemt dat hij/zij kritisch is: dat is helemaal niet erg, want het laat alleen maar zien dat ik heel veel van mijn vader houdt!
Zo, en nu nog even snel de rapportage lezen om te zien of er nog iets bijzonders gebeurd is! 😉
