Puberale opstandigheid

Soms denk ik nog wel eens terug aan de periode, waarin door de Corona pandemie, alle zorginstellingen de deuren verplicht moesten sluiten voor bezoek. En ondanks dat er natuurlijk cliënten waren die goed op de vermindering aan prikkels reageerden, vond ik het over het algemeen een verschrikkelijke en onmenselijke situatie. Daarnaast was het natuurlijk ook niet uit te leggen, want de meeste mensen begrepen het door hun dementie niet.

Zo hadden we een cliënt die in de laatste fase van haar dementie zat. De dochter van deze vrouw kwam standaard elke week en kon nu dus geen fysiek contact meer maken met haar moeder. Iets wat juist in die fase en bij deze cliënt zó ontzettend belangrijk was. Ze vroeg me letterlijk of ik haar moeder wilde aanraken, vasthouden, knuffelen. Want: “Ik heb liever dat ze sterft met liefde om haar heen, dan eenzaam en alleen is”.

Nu mijn vader opgenomen is, besef ik alleen maar nóg meer hoe afschuwelijk deze periode voor familie moet zijn geweest. Het idee dat ik mijn vader niet kan bezoeken, dat het enige contact wat we hebben, door een glazen raam is en dat we elkaar niet kunnen aanraken… Dat hij zijn kleindochters niet kan vastpakken, onze nabijheid niet kan voelen… Hij zou er letterlijk aan onderdoor gaan! Ik merk aan mezelf dat alleen al door de gedachte, er een soort puberale opstandigheid in mij omhoog komt die het uitroept: dat nooit meer!!!

Maaike 🌸